Święty Ignacy, założyciel Towarzystwa Jezusowego, autor słynnych Ćwiczeń duchowych, wyróżniał się szczególnie logiką myślenia i radykalizmem chrześcijańskim.
Ignacy urodził się w zamku w Loyoli w 1491 roku i był ostatnim z 13 dzieci Don Beltrana z Loyoli i Marii Sonnez. Gdy miał 16 lat, został wysłany jako giermek do pałacu Juana Velásqueza de Cuellar, wielkiego podskarbiego rodziny królewskiej, Ferdynanda II Katolickiego i Izabeli Kastylijskiej, dzięki czemu przebywał blisko dworu. Obdarzony siłą fizyczną i intelektem, młody Ignacy był bardzo oddany wszelkim ćwiczeniom rycerskim, pragnąc wyróżniać się wśród innych i osiągnąć reputację człowieka walecznego, honor i rycerską chwałę1. Czy też, jak on sam mówił ze skromnością, aż do dwudziestego szóstego roku życia byłem człowiekiem oddanym marnościom świata i głównie rozkoszowałem się ćwiczeniami rycerskimi i próżnym pragnieniem zyskania zaszczytów2.
Chwila oczekiwana przez Opatrzność
Słysząc o wielkich i bohaterskich czynach swych braci w Neapolu, zawstydził się swym próżniactwem i wziął udział w kilku kampaniach wraz ze swym wujem, wicekrólem Navarry. Następnie został wysłany do Pampeluny, obleganej przez Francuzów. Nadeszła opatrznościowa chwila. Przewaga sił francuskich była przytłaczająca, ale Ignacy nie chciał słyszeć o kapitulacji i przekonał swoich, by stawiali opór aż do końca. Wyspowiadał się towarzyszowi broni. Walka trwała już jakiś czas, gdy pocisk z kuszy ugodził go w nogę, całkowicie ją łamiąc. Jako że przeszedł on między obiema nogami, druga także została mocno zraniona3. Ignacy upadł na ziemię. Jego towarzysze się poddali.
Francuzi zadziwieni odwagą Hiszpana traktowali go bardzo dobrze, a po jakimś czasie kazali go zanieść w lektyce do zamku jego rodziców. Kości zaczęły mu się źle zrastać i trzeba było ponownie złamać nogę, by je nastawić. Trzeba zaznaczyć, że w tamtych czasach robiono to bez znieczulenia. Doprowadziło to Ignacego do wrót śmierci, tak iż przyjął ostatnie sakramenty. Gdy wszyscy oczekiwali najgorszego, w przeddzień uroczystości świętego Piotra u chorego, który był bardzo oddany temu Apostołowi, nastąpiła poprawa.
Nawrócenie
Potem przyszła długa rekonwalescencja, lektura żywotów Chrystusa i świętych - jedynych książek, które znajdowały się w zamku - i jego nawrócenie dokonało się w sposób jeszcze bardziej radykalny.
Pierwszą refleksją nowego żołnierza Chrystusowego była myśl o udaniu się do Ziemi Świętej i o życiu w modlitwie, pokucie i kontemplacji w miejscach, w których dokonało się nasze Odkupienie.
W Montserrat przystąpił do spowiedzi generalnej z całego życia i złożył szpadę na ołtarzu Najświętszej Panny. Następnie przez jakiś czas mieszkał w Manresie, gdzie został obdarowany wielkimi łaskami mistycznymi i napisał swe słynne Ćwiczenia duchowe.
Nie pozwolono mu zostać w Jerozolimie z powodu wówczas tam panującej napiętej sytuacji. Ignacy wrócił do Barcelony na studia, by się przygotować do kapłaństwa. Następnie udał się do Alkali i dalej do Salamanki, gdzie z powodu jego kazań i gromadzenia się wokół niego uczniów, gdy jeszcze był osobą świecką - co było niebezpieczne w tamtych czasach niezdrowych nowinek i herezji - został zadenuncjowany Inkwizycji i przebywał w więzieniu aż do momentu, gdy uznano go za niewinnego.
Obchodzimy właśnie piękny jubileusz… 25 lat temu w Krakowie grupa młodych katolików powołała do życia Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, by wzorem swego patrona budzić uśpione sumienia Polaków – wzywać do nawrócenia, dbać o duchowe dobro kraju i pielęgnować tradycyjną pobożność.
Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Po raz kolejny mogłam się o tym przekonać, kiedy dostałam możliwość towarzyszenia jako opiekun naszym Przyjaciołom – Apostołom Fatimy w pielgrzymce do miejsc, gdzie Matka Boża objawiła się trojgu pastuszkom.
Odkąd pamiętam, maj gra melodię „łąk umajonych”. Wszystko dzięki mojemu tacie, który od najmłodszych lat zabierał mnie na nabożeństwa majowe. Uczciwie trzeba przyznać, że z biegiem lat, wśród natłoku codziennych spraw i zmartwień, zdarza się zaniedbywać w sprawach Nieba, ale Matka Najświętsza o swoich dzieciach nie zapomina nigdy. Najlepszy dowód stanowi dla mnie ta możliwość, by miesiąc po ślubie móc razem z mężem zawierzyć nasze małżeństwo i rodzinę bezpośrednio Fatimskiej Pani.
Jestem przekonana, że choć nasza grupa pielgrzymów została wyłoniona na drodze losowania, nikt z nas nie znalazł się tutaj przypadkiem. I tak z sercami przepełnionymi wdzięcznością za ten niespodziewany dar, o trzeciej nad ranem 16 maja 2024 roku wyruszyliśmy w podróż do miejsca, gdzie Niebo dotknęło ziemi.
Fatima przywitała nas pochmurnym niebem i deszczem. Nie popsuło nam to bynajmniej radości z faktu, że dotarliśmy do naszej ukochanej Matki. Co ciekawe podobna pogoda towarzyszyła nam w ciągu całego wyjazdu. Szare i posępne poranki zamieniały się w słoneczne, ciepłe popołudnia. Całkiem jak w życiu, kiedy co dzień splatają się chwile radosne i smutne.
Po pierwsze: Fatima
Każdy dzień rozpoczynaliśmy od Mszy Świętej w Kaplicy Objawień, a kończyliśmy wspólnym Różańcem i procesją z figurą Matki Bożej. Niesamowity był to widok na wielki plac wypełniony modlitwą i śpiewem tysięcy ludzi, rozświetlony światłem tysięcy świec.
Jeden dzień naszej pielgrzymki poświęciliśmy, by poznać miejsca i historię związaną z objawieniami. Odwiedziliśmy muzeum, w którym przechowywane są wota ofiarowane w podzięce Matce Bożej. Przeszliśmy Drogę Krzyżową, wędrując ścieżkami, którymi chodzili Łucja, Hiacynta i Franciszek. Zobaczyliśmy miejsca, w których mieszkali. Mogliśmy wyobrazić sobie, jak wyglądało ich codzienne życie. Zwiedziliśmy również przepiękną bazylikę Matki Bożej Różańcowej, gdzie pochowani są pastuszkowie z Fatimy. Niestety, majestat tego miejsca objawień niszczy brzydota wybudowanej naprzeciwko bazyliki poświęconej Trójcy Przenajświętszej…
Po drugie: zachwyt
Pielgrzymka do Fatimy, oprócz uczty dla duszy, była okazją do zobaczenia perełek architektury portugalskiej. Klasztor hieronimitów w Lizbonie, zamek templariuszy w Tomar, klasztor cystersów w Alcobaça, klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha… aż trudno uwierzyć, że te majestatyczne budowle zostały zbudowane przez ludzi, którzy do dyspozycji mieli tylko „sznurek i młotek”. Przez, zdawałoby się, zwykłe mury tchnie duch ad maiorem Dei gloriam i przypomina o czasach, kiedy ludzie w większości potrafili wyrzec się korzyści dla siebie, bo wiedzieli, po co i dla Kogo na tym świecie żyją. Może jeszcze wrócą czasy dzieł Bogu na chwałę i ludziom na pożytek…
W czasie pielgrzymowania mieliśmy także okazję odwiedzić małe, urocze miasteczko Obidos. Pełne wąskich uliczek, białych domów, gdzie czas płynie zdecydowanie wolniej i przypomina o tym, jak ważne jest dobre przeżywanie tu i teraz. Ogromne wrażenie zrobiła też na nas pięknie położona nadmorska miejscowość Nazaré, z przepiękną plażą i oceanem, którego ogrom jednocześnie przeraża i zachwyca. Tutaj także znajduje się najstarsze portugalskie sanktuarium Maryjne, gdzie przechowywana jest figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą – jak głoszą legendy – wyrzeźbił sam św. Józef!
Po trzecie: ludzie
Jednak te wszystkie miejsca, widoki, przeżycia nie byłyby takie same, gdyby nie towarzystwo. Wielką wartością było dla mnie poznanie naszych drogich Apostołów. Nieoceniona była również rola pani pilot, która swoimi barwnymi opowieściami ożywiała wszystkie odwiedzane przez nas miejsca.
Z dalekiej Fatimy…
To były cztery dni wypełnione modlitwą, zwiedzaniem, rozmowami… Intensywne, ale warte włożonego wysiłku. Odwiedzenie miejsca, do którego z Nieba osobiście przybyła Matka Najświętsza, to wielki przywilej i łaska. Nie można jednak zapominać, że najważniejsza jest prośba, którą kieruje Ona codziennie do każdego z nas – by chwycić za różaniec i zapraszać Ją do naszych zwyczajnych spraw i obowiązków!
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję za wszystkie „Przymierza z Maryją”. To jest moja lektura, na którą czekam i którą czytam „od deski do deski”. Wciąż odnajduję w niej coś nowego i pożytecznego. Składam serdeczne podziękowania i życzę całej Redakcji dużo zdrowia i wytrwałości w tym, co robicie. Jest to dla wielu ludzi olbrzymim wsparciem!
Anna z Podkarpacia
Szczęść Boże!
Bardzo szlachetna i potrzebna jest Wasza kampania poświęcona Matce Bożej Rozwiązującej Węzły. Różne węzły-problemy dotykają bardzo wielu Polaków. Jestem również zaniepokojony, że coraz więcej dzieci i młodzieży zmaga się z depresją i zaburzeniami lękowymi, jak również z wszelkimi uzależnieniami, czy to od alkoholu, czy innych używek. To bardzo niepokojące, gdyż problem ten nasila się i jest bardzo trudny do rozwiązania. Myślę jednak, że uda się rozwiązać większość węzłów za sprawą Matki Najświętszej.
Wojciech z Buska-Zdroju
Szanowny Panie Prezesie!
Na Pana ręce składam najserdeczniejsze podziękowania za nadesłane mi piękne i budujące życzenia urodzinowe. Pamiętam w moich modlitwach zanoszonych do Bożej Opatrzności o wszystkich pracownikach Stowarzyszenia na czele z Panem. Modlę się o Boże błogosławieństwo w życiu osobistym i zawodowym.
Zofia z Mielca
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jako Apostołka Fatimy, na temat kampanii „Maryja rozwiąże każdy Twój problem” wypowiadam się z wielką ufnością do Matki Bożej, która pomoże rozwiązać każdy problem, gdy Ją o to prosimy. Wierzę w to głęboko. Jestem wzruszona, gdy czytam, jakie ludzie mają ciężkie sytuacje życiowe. Szanowny Panie Prezesie! Serdecznie dziękuję za wielkie dzieła, jakie tworzycie w Waszym Stowarzyszeniu. Dziękuję za poświęcony piękny obrazek, za książeczkę Maryjo, rozwiąż nasze węzły!, kartę, na której zapisałam problemy rodzinne. W modlitwie polecam Bogu i Matce Najświętszej całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Szczęść Wam Boże na dalsze lata. Z Panem Bogiem!
Irena z Bielska-Białej
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję za przesłanie książki Św. Rita z Cascii. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Już czytamy, modlimy się. Za jej wstawiennictwem wypraszamy potrzebne łaski i opiekę nad rodziną i naszą Ojczyzną. Co roku pielgrzymujemy z parafii do sanktuarium w Nowym Sączu. Od dawna modlę się codziennie, aby za jej wstawiennictwem otrzymać łaski nieraz w trudnych sytuacjach. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Szczęść Wam Boże!
Józefa z Małopolskiego
