Chorał gregoriański można śpiewać tak jak benedyktyni z Solesmes – dźwiękiem idealnie czystym, niebiańskim, doskonale zharmonizowanym. Można też śpiewać, jak brytyjski zespół Voces8 – współcześnie, urzekając idealnie zestrojoną barwą. Ale można też tak jak Jerycho, czyli z trzewi, z serca, po męsku. 2 marca 2019 roku ukazała się najnowsza płyta zespołu – Golgotha.
Pismo Święte powiada, że od dźwięku trąb kapłanów rozpadły się grube mury Jerycha. Nieprzypadkowa nazwa zespołu powołanego do życia w 2014 roku zdradza, jaką muzyczną drogę obrał jego szef – Bartosz Izbicki, muzykolog od ponad 20 lat zajmujący się tradycją chorału na ziemiach polskich, uczeń Marcela Pérèsa, jednego z najważniejszych „archeologów” dawnej sztuki wokalnej.
Siła głosu, szczerego i autentycznego ma porwać słuchaczy i zbliżyć ich do duchowego ideału chorału, będącego przede wszystkim modlitwą, a nie muzyką przeznaczoną do koncertowania.
Poruszająca Golgotha
Jerycho odszukuje muzyczne zabytki. Częściowo odtwarza ich historyczną postać, ale nie to jest najważniejsze. Najistotniejszy jest cel – osiągnięcie takiego brzmienia, aby słuchacz był poruszony do głębi. Między innymi dlatego do śpiewu jednogłosowego Izbicki dokomponowuje głosy i przekazuje utwory zarówno z kręgu chorału gregoriańskiego, jak i ludowe, wskazując, że chorał na ziemiach polskich nie był śpiewany zawsze jednogłosowo.
Golgotha to ukłon zespołu Jerycho w kierunku tradycji muzyki pasyjnej. Kompozycja krążka ułożona jest tak, by poprowadzić słuchacza przez kluczowe wydarzenia Męki Pańskiej – od krwawej modlitwy w Ogrójcu (kurpiowska melodia tradycyjna Klęczy w Ogrójcu, modli się Ojcu) po lament maryjny Cum autem – „Gdy zaś przybyłam na miejsce, gdzie miano ukrzyżować Syna mojego, postawiono Go pośród całego ludu. Jego najświętsze Ciało, odarte z szat, pozostawiono nagim”.
Szczególnie poruszająco brzmi melodia zaczerpnięta ze śpiewnika ks. Michała Mioduszewskiego z 1838 roku Dobranoc, Głowo święta, którą rzewnie i bardzo szlachetnie wykonuje Paweł Szczyciński. Te tradycyjne, w niektórych kościołach wciąż śpiewane melodie pokazują ciągłość pewnej tradycji liturgicznej. Dowodzą, że dobrze wykonana muzyka tradycyjna może łączyć się z melodiami chorałowymi. Warunek jest jeden – potrzeba do tego tak mocnych głosów, jakie ma dziewięciu wokalistów Jerycha.
Żałość, boleść i… pewność Zmartwychwstania
„W repertuarze pasyjnym urzeczywistnia się współcierpienie śpiewem (Jacek Jackowski). Śpiewy te, przepełnione głębokim ludzkim compassionis wobec umarłego Chrystusa, są też swoistą powinnością czuwania przy Nim, jak przy zmarłym podczas Pustych Nocy. I choć dramatyzm ich treści jest ogromny, to wraz ze śpiewem płynie z nich kontemplacyjny spokój – żałość i boleść jest równoważona przez pewność nadziei Zmartwychwstania. Tak śpiewa te pieśni Jerycho, tak je słyszę i współodczuwam, współ‑śpiewam (w duszy) z mocnymi, przejmującymi męskimi głosami” – pisze etnomuzykolog dr Weronika Grozdew‑Kołacińska w książeczce dołączonej do płyty.
Tymczasem z właściwą sobie skromnością Bartosz Izbicki przyznawał w wywiadzie dla Radia Kraków, że zarówno on, jak i członkowie Jerycha po prostu tę muzykę lubią śpiewać i lubią także sposób, w jaki ją wykonują.
Wam, Drodzy Przyjaciele, serdecznie tę płytę polecamy, szczególnie na okres Wielkopostny. Jeszcze goręcej polecamy koncerty Jerycha na żywo, bo to zupełnie inne, głębsze doświadczenie.
Bogarodzica…
Z pewnością może Was także zainteresować płyta Bogarodzica, na której Jerycho zgromadziło szereg maryjnych utworów, w tym dwa różne wykonania pieśni tytułowej – tradycyjne chorałowe i renesansowe, z graduału dominikańskiego, autorstwa ojca Błażeja Dereya. Wersja ta ostro skrytykowana przez ks. Hieronima Feichta, przez długi czas pozostająca w zapomnieniu czekała na swoich odkrywców. W Bartoszu Izbickim i jego zespole ich odnalazła – od tego nagrania nie sposób się oderwać.
Zarówno Golgotha, jak i Bogarodzica ukazała się nakładem Fundacji inCanto z Krakowa, która stawia sobie za cel wskrzeszanie piękna musica sacra i przywrócenie zachwytu nad muzyczną oprawą liturgii. Obie płyty w tę misję się wpisują.
Mateusz Ciupka
Obchodzimy właśnie piękny jubileusz… 25 lat temu w Krakowie grupa młodych katolików powołała do życia Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, by wzorem swego patrona budzić uśpione sumienia Polaków – wzywać do nawrócenia, dbać o duchowe dobro kraju i pielęgnować tradycyjną pobożność.
Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Po raz kolejny mogłam się o tym przekonać, kiedy dostałam możliwość towarzyszenia jako opiekun naszym Przyjaciołom – Apostołom Fatimy w pielgrzymce do miejsc, gdzie Matka Boża objawiła się trojgu pastuszkom.
Odkąd pamiętam, maj gra melodię „łąk umajonych”. Wszystko dzięki mojemu tacie, który od najmłodszych lat zabierał mnie na nabożeństwa majowe. Uczciwie trzeba przyznać, że z biegiem lat, wśród natłoku codziennych spraw i zmartwień, zdarza się zaniedbywać w sprawach Nieba, ale Matka Najświętsza o swoich dzieciach nie zapomina nigdy. Najlepszy dowód stanowi dla mnie ta możliwość, by miesiąc po ślubie móc razem z mężem zawierzyć nasze małżeństwo i rodzinę bezpośrednio Fatimskiej Pani.
Jestem przekonana, że choć nasza grupa pielgrzymów została wyłoniona na drodze losowania, nikt z nas nie znalazł się tutaj przypadkiem. I tak z sercami przepełnionymi wdzięcznością za ten niespodziewany dar, o trzeciej nad ranem 16 maja 2024 roku wyruszyliśmy w podróż do miejsca, gdzie Niebo dotknęło ziemi.
Fatima przywitała nas pochmurnym niebem i deszczem. Nie popsuło nam to bynajmniej radości z faktu, że dotarliśmy do naszej ukochanej Matki. Co ciekawe podobna pogoda towarzyszyła nam w ciągu całego wyjazdu. Szare i posępne poranki zamieniały się w słoneczne, ciepłe popołudnia. Całkiem jak w życiu, kiedy co dzień splatają się chwile radosne i smutne.
Po pierwsze: Fatima
Każdy dzień rozpoczynaliśmy od Mszy Świętej w Kaplicy Objawień, a kończyliśmy wspólnym Różańcem i procesją z figurą Matki Bożej. Niesamowity był to widok na wielki plac wypełniony modlitwą i śpiewem tysięcy ludzi, rozświetlony światłem tysięcy świec.
Jeden dzień naszej pielgrzymki poświęciliśmy, by poznać miejsca i historię związaną z objawieniami. Odwiedziliśmy muzeum, w którym przechowywane są wota ofiarowane w podzięce Matce Bożej. Przeszliśmy Drogę Krzyżową, wędrując ścieżkami, którymi chodzili Łucja, Hiacynta i Franciszek. Zobaczyliśmy miejsca, w których mieszkali. Mogliśmy wyobrazić sobie, jak wyglądało ich codzienne życie. Zwiedziliśmy również przepiękną bazylikę Matki Bożej Różańcowej, gdzie pochowani są pastuszkowie z Fatimy. Niestety, majestat tego miejsca objawień niszczy brzydota wybudowanej naprzeciwko bazyliki poświęconej Trójcy Przenajświętszej…
Po drugie: zachwyt
Pielgrzymka do Fatimy, oprócz uczty dla duszy, była okazją do zobaczenia perełek architektury portugalskiej. Klasztor hieronimitów w Lizbonie, zamek templariuszy w Tomar, klasztor cystersów w Alcobaça, klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha… aż trudno uwierzyć, że te majestatyczne budowle zostały zbudowane przez ludzi, którzy do dyspozycji mieli tylko „sznurek i młotek”. Przez, zdawałoby się, zwykłe mury tchnie duch ad maiorem Dei gloriam i przypomina o czasach, kiedy ludzie w większości potrafili wyrzec się korzyści dla siebie, bo wiedzieli, po co i dla Kogo na tym świecie żyją. Może jeszcze wrócą czasy dzieł Bogu na chwałę i ludziom na pożytek…
W czasie pielgrzymowania mieliśmy także okazję odwiedzić małe, urocze miasteczko Obidos. Pełne wąskich uliczek, białych domów, gdzie czas płynie zdecydowanie wolniej i przypomina o tym, jak ważne jest dobre przeżywanie tu i teraz. Ogromne wrażenie zrobiła też na nas pięknie położona nadmorska miejscowość Nazaré, z przepiękną plażą i oceanem, którego ogrom jednocześnie przeraża i zachwyca. Tutaj także znajduje się najstarsze portugalskie sanktuarium Maryjne, gdzie przechowywana jest figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą – jak głoszą legendy – wyrzeźbił sam św. Józef!
Po trzecie: ludzie
Jednak te wszystkie miejsca, widoki, przeżycia nie byłyby takie same, gdyby nie towarzystwo. Wielką wartością było dla mnie poznanie naszych drogich Apostołów. Nieoceniona była również rola pani pilot, która swoimi barwnymi opowieściami ożywiała wszystkie odwiedzane przez nas miejsca.
Z dalekiej Fatimy…
To były cztery dni wypełnione modlitwą, zwiedzaniem, rozmowami… Intensywne, ale warte włożonego wysiłku. Odwiedzenie miejsca, do którego z Nieba osobiście przybyła Matka Najświętsza, to wielki przywilej i łaska. Nie można jednak zapominać, że najważniejsza jest prośba, którą kieruje Ona codziennie do każdego z nas – by chwycić za różaniec i zapraszać Ją do naszych zwyczajnych spraw i obowiązków!
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję za wszystkie „Przymierza z Maryją”. To jest moja lektura, na którą czekam i którą czytam „od deski do deski”. Wciąż odnajduję w niej coś nowego i pożytecznego. Składam serdeczne podziękowania i życzę całej Redakcji dużo zdrowia i wytrwałości w tym, co robicie. Jest to dla wielu ludzi olbrzymim wsparciem!
Anna z Podkarpacia
Szczęść Boże!
Bardzo szlachetna i potrzebna jest Wasza kampania poświęcona Matce Bożej Rozwiązującej Węzły. Różne węzły-problemy dotykają bardzo wielu Polaków. Jestem również zaniepokojony, że coraz więcej dzieci i młodzieży zmaga się z depresją i zaburzeniami lękowymi, jak również z wszelkimi uzależnieniami, czy to od alkoholu, czy innych używek. To bardzo niepokojące, gdyż problem ten nasila się i jest bardzo trudny do rozwiązania. Myślę jednak, że uda się rozwiązać większość węzłów za sprawą Matki Najświętszej.
Wojciech z Buska-Zdroju
Szanowny Panie Prezesie!
Na Pana ręce składam najserdeczniejsze podziękowania za nadesłane mi piękne i budujące życzenia urodzinowe. Pamiętam w moich modlitwach zanoszonych do Bożej Opatrzności o wszystkich pracownikach Stowarzyszenia na czele z Panem. Modlę się o Boże błogosławieństwo w życiu osobistym i zawodowym.
Zofia z Mielca
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jako Apostołka Fatimy, na temat kampanii „Maryja rozwiąże każdy Twój problem” wypowiadam się z wielką ufnością do Matki Bożej, która pomoże rozwiązać każdy problem, gdy Ją o to prosimy. Wierzę w to głęboko. Jestem wzruszona, gdy czytam, jakie ludzie mają ciężkie sytuacje życiowe. Szanowny Panie Prezesie! Serdecznie dziękuję za wielkie dzieła, jakie tworzycie w Waszym Stowarzyszeniu. Dziękuję za poświęcony piękny obrazek, za książeczkę Maryjo, rozwiąż nasze węzły!, kartę, na której zapisałam problemy rodzinne. W modlitwie polecam Bogu i Matce Najświętszej całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Szczęść Wam Boże na dalsze lata. Z Panem Bogiem!
Irena z Bielska-Białej
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję za przesłanie książki Św. Rita z Cascii. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Już czytamy, modlimy się. Za jej wstawiennictwem wypraszamy potrzebne łaski i opiekę nad rodziną i naszą Ojczyzną. Co roku pielgrzymujemy z parafii do sanktuarium w Nowym Sączu. Od dawna modlę się codziennie, aby za jej wstawiennictwem otrzymać łaski nieraz w trudnych sytuacjach. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Szczęść Wam Boże!
Józefa z Małopolskiego
