Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Drodzy w Chrystusie Panu!

Lato to czas wypoczynku, ale również czas ubioru o wiele bardziej lekkiego i swobodnego niż w zimie czy wczesną wiosną. Z jednej strony do lżejszego ubierania się zmusza nas temperatura, ponieważ chcemy czuć się wygodnie i swobodnie, a w dużej mierze również moda, kiedy to ona naprawdę decyduje o zakładanym stroju, a nie warunki dyktowane przez aurę. W tym czasie wypada sobie postawić pytanie o godny katoliczki i katolika ubiór nie tylko do kościoła, ale także poza nim. Nasze przekonania i zasady życiowe nosimy przecież ze sobą wszędzie, nie tylko do świątyni. O tym, że do Domu Bożego należy ubrać się godnie, pisaliśmy już jakiś czas temu. Ośmielę się dziś postawić tezę, że godnie i na sposób katolicki trzeba ubierać się także do sklepu i do pociągu, także nad rzekę i na morską plażę. Ktoś może pomyśleć: Przesada! To zależy jednak, jak człowiek traktuje swoje ciało i co uważa za godny ubiór, biorąc pod uwagę fakt, że nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego.

Nasi przodkowie bardzo dawno temu okrywali się skórami, gdyż chcieli tylko zasłonić się przed zimnem. Bardzo szybko jednak ludzie doszli do wniosku, że to okrywanie się może być zupełnie proste, ale też może ukrywać w sobie elementy piękna, harmonii – to, co byśmy ogólnie nazwali dziś elegancją. Niestety, nieprzyjaciel człowieka – szatan – bardzo szybko zauważył, że przez ubiór można także wpływać na myśli i pragnienia ludzkie. Prędko postanowił z tego skorzystać i tak zwieść ludzi, żeby za modne i postępowe uważali to, co pobudza ich zmysłowość i wszelkie niższe pragnienia, a zatem skłania do grzechu.

Już w Starym Testamencie odnajdujemy opis strasznego, podwójnego grzechu sprawiedliwego przecież w głębi serca króla Dawida. A wszystko zaczęło się od przyglądania się kąpiącej się na dachu domu żonie Uriasza. Może ktoś powiedzieć: Skoro się kąpała, to raczej nie była ubrana. To prawda. Ale czyż dzisiejsi mężczyźni i kobiety w swoich strojach nie przypominają raczej ludzi kąpiących się niż ubranych? Można by ich nazwać „na wpół ubranymi”. I tak właśnie „na wpół ubrani” wchodzą do kościoła.

Zauważmy, co św. Paweł pisze o ubraniu kobiet: w skromnie zdobnym odzieniu, niech się przyozdabiają ze wstydliwością i umiarem, nie przesadnie zaplatanymi włosami, nie złotem czy perłami, czy kosztownym strojem, lecz dobrymi uczynkami, co przystoi kobietom, które się przyznają do pobożności (1 Tm 2,9–10). Jaki z tego wniosek? Przecież św. Paweł żył dwa tysiące lat temu. To prawda, ale pamiętajmy, że kobiety pogańskie, greckie i rzymskie były nie mniej „wyzwolone” niż dzisiejsze, jeżeli chodzi o strój i obyczaje. Chrześcijanki postępowały inaczej, gdyż rolę kobiecego i w ogóle ludzkiego ciała widziały w odniesieniu do Odkupienia, dokonanego przez Pana Jezusa. Skoro więc Chrystus Pan nabył nas dla Siebie własną Krwią, to powinniśmy na naszym ciele widzieć krople Krwi Chrystusowej. Czy to w porządku, kiedy ciało, na którym jest Krew Pana, jest prawie nagie? Czy to w porządku, kiedy ciało, które nosi na sobie ślady Męki Zbawiciela w sposób duchowy, jest pomalowane, jak nie przymierzając, cyrkowy klaun? Na pewno nie!

Czy zatem katoliczki mają wszystkie chodzić ubrane jak siostry zakonne i – broń Boże – bez żadnego makijażu? Tak bym też nie powiedział. Myślę, że bardzo ważne jest to słowo w liście św. Pawła „przesadnie”. Przesadnie wystrojona kobieta i mężczyzna stają się pretensjonalni i śmieszni. Kobieta z przesadnym makijażem budzi raczej politowanie niż podziw. Kobieta i mężczyzna w ubraniu przesadnie skąpym albo przesadnie luźnym, obojętnie czy na ulicy, czy w sklepie, bo nie mówię nawet o kościele, sami o sobie wydają świadectwo, że są raczej ludźmi płytkimi, o małej wrażliwości nie tylko duchowej, ale także kulturowej.

Naprawdę, można być ubranym bardzo skromnie, a wcale nie być zaniedbanym. Ale do tego potrzeba pewnego smaku, pewnej elegancji. Czy tego można się nauczyć? Nauczyć może nie, ale można to intuicyjnie przyswoić. Zauważmy, że człowiek prawie bezwiednie upodabnia się do tych, z którymi przebywa. Jeżeli ktoś na swoich przyjaciół wybiera ludzi, którzy czytają, modlą się, potrafią rozmawiać na tematy dotyczące nie tylko zabaw i dyskotek, ale także duszy, to nawet nie zauważy, jak powoli zacznie mieć tę samą wrażliwość, elegancję duchową, pewien ład w sposobie ubierania się, stosowania makijażu…

Tak więc, Kochani Przyjaciele, jeśli jako kapłan miałbym odpowiedzieć na pytania: Czy katoliczce godzi się malować? Jak powinien ubierać się chrześcijanin i chrześcijanka w różnych okolicznościach życia?, odpowiedziałbym: Z umiarem, nie przesadnie.

Na czas urlopów i wakacji wszystkich polecam Matce Najświętszej.