Dwie kobiety. Dzieli je wiele – wiek, miejsce zamieszkania, bagaż doświadczeń. Łączy – głęboka wiara w Boga, udział w Apostolacie Fatimy i przekonanie, że nic w życiu nie dzieje się przypadkiem.
Panią Michalinę Jawor z Brzeszcz (71 l.) poznałam podczas pielgrzymki do Fatimy w maju 2007 roku. Pamiętam jak bardzo przeżywała ten wyjazd. Do końca nie mogła uwierzyć, że leci do miejsca objawień Matki Bożej.
Rok wcześniej w skrzynce pocztowej znalazła ulotkę z wizerunkiem Maryi i propozycją przystąpienia do Apostolatu Fatimy. – Postanowiłam odpowiedzieć na Wasz apel. Szybko przekonałam się, że jesteście organizacją, która bardzo wiele dobrego robi. Wasza aktywność, przesyłane upominki, wydawnictwa, a nade wszystko moje ukochane „Przymierze z Maryją” wyrwały mnie ze swoistego letargu, w którym trwałam po śmierci bliskich, i pozwoliły uwierzyć, że jeszcze coś dobrego mogę zrobić, że jestem komuś potrzebna – tak pani Michalina wspomina pierwsze kontakty z Apostolatem Fatimy. I dodaje, że po tylu latach zaangażowania w to dzieło, najważniejsze jest dla niej poczucie wspólnoty i więzi modlitewnej. – Gdy przychodzą trudne chwile, mam świadomość, że nie jestem sama, że w mojej intencji modlą się inni Apostołowie czy siostry klauzurowe. Lżej jest wtedy znieść chorobę, cierpienie. Wiem, co mówię, gdyż przez dwa lata zmagałam się z poważnymi dolegliwościami zdrowotnymi i poczucie, że jestem pod opieką Matki Bożej Fatimskiej oraz że ktoś mnie modlitewnie wspiera, pozwoliły mi odzyskać formę i wrócić do pełni sił. Jestem szczęśliwa, że należę do Apostolatu i że swą modlitwą mogę również wspomóc kogoś, kto jej w danej chwili szczególnie potrzebuje – zapewnia.
Niespełna rok temu 24-letnia Agnieszka Dąbrowska z Mikołowa natknęła się na broszurkę dotyczącą Instytutu Ks. Piotra Skargi. Szczególną uwagę zwróciła na zawarty w niej opis książki Fatima. Orędzie tragedii czy nadziei?, którą postanowiła zamówić. – Byłam pod ogromnym wrażeniem tej lektury, zaczęłam bliżej interesować się Orędziem Fatimskim i to skłoniło mnie do zaangażowania się w Apostolat Fatimy. Dziś jestem szczęśliwa, że mogę być w tej wspólnocie. Traktuję to jako dar od Boga, który został mi dany w dobrym momencie mojego życia. To mnie mobilizuje do codziennej, wytrwałej modlitwy za siebie i bliźnich. Świadomość, że spoczywa na mnie choćby mała odpowiedzialność za drugiego człowieka, nadaje sens mojemu życiu.
Pani Agnieszka, zanim trafiła do Apostolatu Fatimy, przeszła niełatwą drogę. – Od najmłodszych lat byłam bardzo blisko związana z Kościołem. Obok niedzielnej Mszy Świętej z radością uczestniczyłam w nabożeństwach majowych, różańcowych, Drodze Krzyżowej. Jako nastolatka przeżyłam jednak kryzys wiary. Przestałam się modlić, chodzić na Msze. Nie znalazłam wówczas nikogo w swoim otoczeniu, kto wyciągnąłby do mnie pomocną dłoń i upomniał: „dziewczyno, robisz źle”. Mnie zaś wydawało się, że ta „wolność”, którą zyskałam – brak obowiązków, brak zakazów – będzie drogą do osiągnięcia szczęścia. Nic bardziej błędnego. Wprawdzie mogłam robić, co chciałam, ale z dnia na dzień odczuwałam coraz większą pustkę, z którą nie mogłam sobie poradzić. Imprezy, używki zabijały sumienie na chwilę, gdy zaś zostawałam sama, nie mogłam z sobą wytrzymać. To było piekło. Trwało kilka lat. Były momenty, gdy bardzo pragnęłam pójść do kościoła, pomodlić się, jednak jakaś siła odciągała mnie od tego zamiaru – opowiada z przejęciem.
Przełom nastąpił w styczniu ubiegłego roku, gdy po wielu latach przystąpiła do sakramentu pokuty.- Od tego czasu w moim życiu wszystko zaczęło się układać. Jestem szczęśliwa, że ponownie zostałam dotknięta łaską wiary i odzyskałam prawdziwą wolność, choć bycie świadkiem Chrystusa w dzisiejszym świecie nie jest proste. Sama doświadczam wielu przykrości ze strony dawnych znajomych, którzy drwią z mojej wiary. Modlę się za nich i konsekwentnie robię swoje, nie rezygnując ze swych przekonań. Wiem, że z Bożą pomocą przetrwam wszystko – mówi z przekonaniem pani Agnieszka.
Obchodzimy właśnie piękny jubileusz… 25 lat temu w Krakowie grupa młodych katolików powołała do życia Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, by wzorem swego patrona budzić uśpione sumienia Polaków – wzywać do nawrócenia, dbać o duchowe dobro kraju i pielęgnować tradycyjną pobożność.
Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Po raz kolejny mogłam się o tym przekonać, kiedy dostałam możliwość towarzyszenia jako opiekun naszym Przyjaciołom – Apostołom Fatimy w pielgrzymce do miejsc, gdzie Matka Boża objawiła się trojgu pastuszkom.
Odkąd pamiętam, maj gra melodię „łąk umajonych”. Wszystko dzięki mojemu tacie, który od najmłodszych lat zabierał mnie na nabożeństwa majowe. Uczciwie trzeba przyznać, że z biegiem lat, wśród natłoku codziennych spraw i zmartwień, zdarza się zaniedbywać w sprawach Nieba, ale Matka Najświętsza o swoich dzieciach nie zapomina nigdy. Najlepszy dowód stanowi dla mnie ta możliwość, by miesiąc po ślubie móc razem z mężem zawierzyć nasze małżeństwo i rodzinę bezpośrednio Fatimskiej Pani.
Jestem przekonana, że choć nasza grupa pielgrzymów została wyłoniona na drodze losowania, nikt z nas nie znalazł się tutaj przypadkiem. I tak z sercami przepełnionymi wdzięcznością za ten niespodziewany dar, o trzeciej nad ranem 16 maja 2024 roku wyruszyliśmy w podróż do miejsca, gdzie Niebo dotknęło ziemi.
Fatima przywitała nas pochmurnym niebem i deszczem. Nie popsuło nam to bynajmniej radości z faktu, że dotarliśmy do naszej ukochanej Matki. Co ciekawe podobna pogoda towarzyszyła nam w ciągu całego wyjazdu. Szare i posępne poranki zamieniały się w słoneczne, ciepłe popołudnia. Całkiem jak w życiu, kiedy co dzień splatają się chwile radosne i smutne.
Po pierwsze: Fatima
Każdy dzień rozpoczynaliśmy od Mszy Świętej w Kaplicy Objawień, a kończyliśmy wspólnym Różańcem i procesją z figurą Matki Bożej. Niesamowity był to widok na wielki plac wypełniony modlitwą i śpiewem tysięcy ludzi, rozświetlony światłem tysięcy świec.
Jeden dzień naszej pielgrzymki poświęciliśmy, by poznać miejsca i historię związaną z objawieniami. Odwiedziliśmy muzeum, w którym przechowywane są wota ofiarowane w podzięce Matce Bożej. Przeszliśmy Drogę Krzyżową, wędrując ścieżkami, którymi chodzili Łucja, Hiacynta i Franciszek. Zobaczyliśmy miejsca, w których mieszkali. Mogliśmy wyobrazić sobie, jak wyglądało ich codzienne życie. Zwiedziliśmy również przepiękną bazylikę Matki Bożej Różańcowej, gdzie pochowani są pastuszkowie z Fatimy. Niestety, majestat tego miejsca objawień niszczy brzydota wybudowanej naprzeciwko bazyliki poświęconej Trójcy Przenajświętszej…
Po drugie: zachwyt
Pielgrzymka do Fatimy, oprócz uczty dla duszy, była okazją do zobaczenia perełek architektury portugalskiej. Klasztor hieronimitów w Lizbonie, zamek templariuszy w Tomar, klasztor cystersów w Alcobaça, klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha… aż trudno uwierzyć, że te majestatyczne budowle zostały zbudowane przez ludzi, którzy do dyspozycji mieli tylko „sznurek i młotek”. Przez, zdawałoby się, zwykłe mury tchnie duch ad maiorem Dei gloriam i przypomina o czasach, kiedy ludzie w większości potrafili wyrzec się korzyści dla siebie, bo wiedzieli, po co i dla Kogo na tym świecie żyją. Może jeszcze wrócą czasy dzieł Bogu na chwałę i ludziom na pożytek…
W czasie pielgrzymowania mieliśmy także okazję odwiedzić małe, urocze miasteczko Obidos. Pełne wąskich uliczek, białych domów, gdzie czas płynie zdecydowanie wolniej i przypomina o tym, jak ważne jest dobre przeżywanie tu i teraz. Ogromne wrażenie zrobiła też na nas pięknie położona nadmorska miejscowość Nazaré, z przepiękną plażą i oceanem, którego ogrom jednocześnie przeraża i zachwyca. Tutaj także znajduje się najstarsze portugalskie sanktuarium Maryjne, gdzie przechowywana jest figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą – jak głoszą legendy – wyrzeźbił sam św. Józef!
Po trzecie: ludzie
Jednak te wszystkie miejsca, widoki, przeżycia nie byłyby takie same, gdyby nie towarzystwo. Wielką wartością było dla mnie poznanie naszych drogich Apostołów. Nieoceniona była również rola pani pilot, która swoimi barwnymi opowieściami ożywiała wszystkie odwiedzane przez nas miejsca.
Z dalekiej Fatimy…
To były cztery dni wypełnione modlitwą, zwiedzaniem, rozmowami… Intensywne, ale warte włożonego wysiłku. Odwiedzenie miejsca, do którego z Nieba osobiście przybyła Matka Najświętsza, to wielki przywilej i łaska. Nie można jednak zapominać, że najważniejsza jest prośba, którą kieruje Ona codziennie do każdego z nas – by chwycić za różaniec i zapraszać Ją do naszych zwyczajnych spraw i obowiązków!
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję za wszystkie „Przymierza z Maryją”. To jest moja lektura, na którą czekam i którą czytam „od deski do deski”. Wciąż odnajduję w niej coś nowego i pożytecznego. Składam serdeczne podziękowania i życzę całej Redakcji dużo zdrowia i wytrwałości w tym, co robicie. Jest to dla wielu ludzi olbrzymim wsparciem!
Anna z Podkarpacia
Szczęść Boże!
Bardzo szlachetna i potrzebna jest Wasza kampania poświęcona Matce Bożej Rozwiązującej Węzły. Różne węzły-problemy dotykają bardzo wielu Polaków. Jestem również zaniepokojony, że coraz więcej dzieci i młodzieży zmaga się z depresją i zaburzeniami lękowymi, jak również z wszelkimi uzależnieniami, czy to od alkoholu, czy innych używek. To bardzo niepokojące, gdyż problem ten nasila się i jest bardzo trudny do rozwiązania. Myślę jednak, że uda się rozwiązać większość węzłów za sprawą Matki Najświętszej.
Wojciech z Buska-Zdroju
Szanowny Panie Prezesie!
Na Pana ręce składam najserdeczniejsze podziękowania za nadesłane mi piękne i budujące życzenia urodzinowe. Pamiętam w moich modlitwach zanoszonych do Bożej Opatrzności o wszystkich pracownikach Stowarzyszenia na czele z Panem. Modlę się o Boże błogosławieństwo w życiu osobistym i zawodowym.
Zofia z Mielca
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jako Apostołka Fatimy, na temat kampanii „Maryja rozwiąże każdy Twój problem” wypowiadam się z wielką ufnością do Matki Bożej, która pomoże rozwiązać każdy problem, gdy Ją o to prosimy. Wierzę w to głęboko. Jestem wzruszona, gdy czytam, jakie ludzie mają ciężkie sytuacje życiowe. Szanowny Panie Prezesie! Serdecznie dziękuję za wielkie dzieła, jakie tworzycie w Waszym Stowarzyszeniu. Dziękuję za poświęcony piękny obrazek, za książeczkę Maryjo, rozwiąż nasze węzły!, kartę, na której zapisałam problemy rodzinne. W modlitwie polecam Bogu i Matce Najświętszej całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Szczęść Wam Boże na dalsze lata. Z Panem Bogiem!
Irena z Bielska-Białej
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję za przesłanie książki Św. Rita z Cascii. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Już czytamy, modlimy się. Za jej wstawiennictwem wypraszamy potrzebne łaski i opiekę nad rodziną i naszą Ojczyzną. Co roku pielgrzymujemy z parafii do sanktuarium w Nowym Sączu. Od dawna modlę się codziennie, aby za jej wstawiennictwem otrzymać łaski nieraz w trudnych sytuacjach. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Szczęść Wam Boże!
Józefa z Małopolskiego
