Jest godzina szósta wieczór. Całodzienny trud dobiegł końca. Szlachetny spokój całej atmosfery oplótł dalekość pól, zapraszając do odpoczynku i skupienia. Złoty zmierzch przeobraził naturę, tak że wszystko lśni w nieokreślonej i łagodnej zadumie o niewyrażalnym majestacie Boga. Gdzieś z oddali dochodzi słaby dźwięk dzwonu na Anioł Pański. To krystaliczny i uchwytny głos Kościoła zapraszający do modlitwy. Dwoje młodych wieśniaków rozpoczyna modlitwę. Ich wygląd świadczy o tym, że są zdrowi i od dawna przyzwyczajeni do pracy fizycznej. Chociaż strój ich jest skromny, wszystko w ich postawie świadczy o czystości, wzniosłości i wrodzonej delikatności prawdziwie chrześcijańskich dusz. Ich niską pozycję społeczną przemienia i opromienia pobożność, która budzi szacunek i sympatię. W ich duszach odbijają się złote promienie słońca, ale słońca większego od wszelkiej wielkości: łaski Bożej.
Istotnie, piękno ich dusz stanowi treść tego obrazu. Wspaniałe otoczenie służy za tło dla piękna tych dwu dusz połączonych przez Syna Bożego.
Nic w tych dwu postaciach wieśniaczych nie przywodzi na myśl niepokoju czy niewygody. Są w absolutnej zgodzie ze swoim środowiskiem, ze swoim zawodem i klasą społeczną. Jakiej innej godności, jakiego innego losu może ta para pragnąć?
W tym obrazie Millet połączył po mistrzowsku wszystkie elementy potrzebne do zrozumienia pracy fizycznej, na tle spokojnej i pełnej szczęścia atmosfery, prawdziwej chrześcijańskiej cnoty.
Nie wszystkie chwile życia wieśniaczego są takie. Milletowi udało się jednak, pociągnięciami swego pędzla, uchwycić taką chwilę, która jest szczytem moralnej i materialnej piękności. Jego obraz ma zasługę pouczenia ludzi, jak można dostrzec w rutynie codziennego życia wiejskiego prawdziwe i często ukazujące się błyski tej chrześcijańskiej fizjonomii dusz i rzeczy, gdy pojawiają się one w środowisku ożywionym przez Kościół święty.
Postawa Milleta udzielająca się każdemu, kto ogląda jego arcydzieło, jest skierowana ku Bogu i ku odbiciu Jego duchowego i materialnego piękna na Stworzeniu.
Żeby być precyzyjnym, można postawić jeden zarzut, a mianowicie pewien nadmiar sentymentalizmu, jeżeli ktoś chce spojrzeć na ten obraz z punktu widzenia psychologicznego.
Czy można ocenić tak samo obraz pędzla Yves Alixa „Le maitre des moissons" („Przełożony nad żniwami"), który także ma za temat życie na wsi?
Autor nie znalazł, nie wyczuł ani nie ukazał w swoim obrazie o pracy rolniczej niczego, co by było warte posiadania przez dzieci Boże.
Na tym obrazie nie duch panuje nad materią i uszlachetnia ją, ale raczej materia przenika ducha i degraduje go. Ich wyraz twarzy zdradza stan ducha, który przypomina fizjonomię z karczmy albo z obozu koncentracyjnego. Smutek, zło, kakofonia kolorów, postaci i dusz wyrażone są przez głos postaci na pierwszym planie. Nie wiadomo, czy ona rzuca groźby, czy bluźnierstwa.
Yves Alix wybrał i przesadnie wykrzywił aż do stopnia delirium aspekty, przez które praca jest pokutą i cierpieniem, a ziemia miejscem wygnania; wyraził z dokładną i że tak powiem entuzjastyczną wiernością to, co w duszy ludzkiej istnieje najniższego i okrutnego, aby przedstawić całość tak, jakby była normalnym aspektem codziennego życia duchowego i zawodowego robotnika. Dlatego dzieło Milleta skłania do modlitwy, podczas gdy koszmar Yves Alixa bluzga jadem rewolucji.
Gdyby Bóg pozwolił aniołom upiększyć ziemię i życie na pewno uczyniliby to w myśl obrazu Milleta, czyli, że staraliby się, aby elementy zaobserwowane i przedstawione przez niego stały się częstsze, trwalsze i piękniejsze.
Natomiast gdyby Bóg pozwolił demonom zniekształcić ludzi i całe stworzenie, uczyniliby to, nadając im wygląd osób i środowiska jak na obrazie Yves Alixa.
Obchodzimy właśnie piękny jubileusz… 25 lat temu w Krakowie grupa młodych katolików powołała do życia Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, by wzorem swego patrona budzić uśpione sumienia Polaków – wzywać do nawrócenia, dbać o duchowe dobro kraju i pielęgnować tradycyjną pobożność.
Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Po raz kolejny mogłam się o tym przekonać, kiedy dostałam możliwość towarzyszenia jako opiekun naszym Przyjaciołom – Apostołom Fatimy w pielgrzymce do miejsc, gdzie Matka Boża objawiła się trojgu pastuszkom.
Odkąd pamiętam, maj gra melodię „łąk umajonych”. Wszystko dzięki mojemu tacie, który od najmłodszych lat zabierał mnie na nabożeństwa majowe. Uczciwie trzeba przyznać, że z biegiem lat, wśród natłoku codziennych spraw i zmartwień, zdarza się zaniedbywać w sprawach Nieba, ale Matka Najświętsza o swoich dzieciach nie zapomina nigdy. Najlepszy dowód stanowi dla mnie ta możliwość, by miesiąc po ślubie móc razem z mężem zawierzyć nasze małżeństwo i rodzinę bezpośrednio Fatimskiej Pani.
Jestem przekonana, że choć nasza grupa pielgrzymów została wyłoniona na drodze losowania, nikt z nas nie znalazł się tutaj przypadkiem. I tak z sercami przepełnionymi wdzięcznością za ten niespodziewany dar, o trzeciej nad ranem 16 maja 2024 roku wyruszyliśmy w podróż do miejsca, gdzie Niebo dotknęło ziemi.
Fatima przywitała nas pochmurnym niebem i deszczem. Nie popsuło nam to bynajmniej radości z faktu, że dotarliśmy do naszej ukochanej Matki. Co ciekawe podobna pogoda towarzyszyła nam w ciągu całego wyjazdu. Szare i posępne poranki zamieniały się w słoneczne, ciepłe popołudnia. Całkiem jak w życiu, kiedy co dzień splatają się chwile radosne i smutne.
Po pierwsze: Fatima
Każdy dzień rozpoczynaliśmy od Mszy Świętej w Kaplicy Objawień, a kończyliśmy wspólnym Różańcem i procesją z figurą Matki Bożej. Niesamowity był to widok na wielki plac wypełniony modlitwą i śpiewem tysięcy ludzi, rozświetlony światłem tysięcy świec.
Jeden dzień naszej pielgrzymki poświęciliśmy, by poznać miejsca i historię związaną z objawieniami. Odwiedziliśmy muzeum, w którym przechowywane są wota ofiarowane w podzięce Matce Bożej. Przeszliśmy Drogę Krzyżową, wędrując ścieżkami, którymi chodzili Łucja, Hiacynta i Franciszek. Zobaczyliśmy miejsca, w których mieszkali. Mogliśmy wyobrazić sobie, jak wyglądało ich codzienne życie. Zwiedziliśmy również przepiękną bazylikę Matki Bożej Różańcowej, gdzie pochowani są pastuszkowie z Fatimy. Niestety, majestat tego miejsca objawień niszczy brzydota wybudowanej naprzeciwko bazyliki poświęconej Trójcy Przenajświętszej…
Po drugie: zachwyt
Pielgrzymka do Fatimy, oprócz uczty dla duszy, była okazją do zobaczenia perełek architektury portugalskiej. Klasztor hieronimitów w Lizbonie, zamek templariuszy w Tomar, klasztor cystersów w Alcobaça, klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha… aż trudno uwierzyć, że te majestatyczne budowle zostały zbudowane przez ludzi, którzy do dyspozycji mieli tylko „sznurek i młotek”. Przez, zdawałoby się, zwykłe mury tchnie duch ad maiorem Dei gloriam i przypomina o czasach, kiedy ludzie w większości potrafili wyrzec się korzyści dla siebie, bo wiedzieli, po co i dla Kogo na tym świecie żyją. Może jeszcze wrócą czasy dzieł Bogu na chwałę i ludziom na pożytek…
W czasie pielgrzymowania mieliśmy także okazję odwiedzić małe, urocze miasteczko Obidos. Pełne wąskich uliczek, białych domów, gdzie czas płynie zdecydowanie wolniej i przypomina o tym, jak ważne jest dobre przeżywanie tu i teraz. Ogromne wrażenie zrobiła też na nas pięknie położona nadmorska miejscowość Nazaré, z przepiękną plażą i oceanem, którego ogrom jednocześnie przeraża i zachwyca. Tutaj także znajduje się najstarsze portugalskie sanktuarium Maryjne, gdzie przechowywana jest figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą – jak głoszą legendy – wyrzeźbił sam św. Józef!
Po trzecie: ludzie
Jednak te wszystkie miejsca, widoki, przeżycia nie byłyby takie same, gdyby nie towarzystwo. Wielką wartością było dla mnie poznanie naszych drogich Apostołów. Nieoceniona była również rola pani pilot, która swoimi barwnymi opowieściami ożywiała wszystkie odwiedzane przez nas miejsca.
Z dalekiej Fatimy…
To były cztery dni wypełnione modlitwą, zwiedzaniem, rozmowami… Intensywne, ale warte włożonego wysiłku. Odwiedzenie miejsca, do którego z Nieba osobiście przybyła Matka Najświętsza, to wielki przywilej i łaska. Nie można jednak zapominać, że najważniejsza jest prośba, którą kieruje Ona codziennie do każdego z nas – by chwycić za różaniec i zapraszać Ją do naszych zwyczajnych spraw i obowiązków!
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję za wszystkie „Przymierza z Maryją”. To jest moja lektura, na którą czekam i którą czytam „od deski do deski”. Wciąż odnajduję w niej coś nowego i pożytecznego. Składam serdeczne podziękowania i życzę całej Redakcji dużo zdrowia i wytrwałości w tym, co robicie. Jest to dla wielu ludzi olbrzymim wsparciem!
Anna z Podkarpacia
Szczęść Boże!
Bardzo szlachetna i potrzebna jest Wasza kampania poświęcona Matce Bożej Rozwiązującej Węzły. Różne węzły-problemy dotykają bardzo wielu Polaków. Jestem również zaniepokojony, że coraz więcej dzieci i młodzieży zmaga się z depresją i zaburzeniami lękowymi, jak również z wszelkimi uzależnieniami, czy to od alkoholu, czy innych używek. To bardzo niepokojące, gdyż problem ten nasila się i jest bardzo trudny do rozwiązania. Myślę jednak, że uda się rozwiązać większość węzłów za sprawą Matki Najświętszej.
Wojciech z Buska-Zdroju
Szanowny Panie Prezesie!
Na Pana ręce składam najserdeczniejsze podziękowania za nadesłane mi piękne i budujące życzenia urodzinowe. Pamiętam w moich modlitwach zanoszonych do Bożej Opatrzności o wszystkich pracownikach Stowarzyszenia na czele z Panem. Modlę się o Boże błogosławieństwo w życiu osobistym i zawodowym.
Zofia z Mielca
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jako Apostołka Fatimy, na temat kampanii „Maryja rozwiąże każdy Twój problem” wypowiadam się z wielką ufnością do Matki Bożej, która pomoże rozwiązać każdy problem, gdy Ją o to prosimy. Wierzę w to głęboko. Jestem wzruszona, gdy czytam, jakie ludzie mają ciężkie sytuacje życiowe. Szanowny Panie Prezesie! Serdecznie dziękuję za wielkie dzieła, jakie tworzycie w Waszym Stowarzyszeniu. Dziękuję za poświęcony piękny obrazek, za książeczkę Maryjo, rozwiąż nasze węzły!, kartę, na której zapisałam problemy rodzinne. W modlitwie polecam Bogu i Matce Najświętszej całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Szczęść Wam Boże na dalsze lata. Z Panem Bogiem!
Irena z Bielska-Białej
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję za przesłanie książki Św. Rita z Cascii. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Już czytamy, modlimy się. Za jej wstawiennictwem wypraszamy potrzebne łaski i opiekę nad rodziną i naszą Ojczyzną. Co roku pielgrzymujemy z parafii do sanktuarium w Nowym Sączu. Od dawna modlę się codziennie, aby za jej wstawiennictwem otrzymać łaski nieraz w trudnych sytuacjach. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Szczęść Wam Boże!
Józefa z Małopolskiego
