Szkaplerz święty to jedna z naszych broni przed szatanem. Przynosi korzyść – jak mówił pewien lekarz – nie tylko duszy, ale nawet ciału człowieka. Jednak przede wszystkim pomaga w dobrej śmierci. Matka Boża obiecała:
Ktokolwiek, nosząc go pobożnie, w nim umrze, nie dozna ognia piekielnego. Liczne demony, które ze wzmożoną mocą atakują konającego, uciekają od osoby przyobleczonej w szatę Maryi, krzycząc, że nic nie mogą poradzić wobec mocy, jaką Ona posiada. Oto historia pewnej kobiety chorej na raka kości.
Helena nie miała łatwego życia. Wcześnie umarł jej mąż i jako wdowa przez długie lata musiała zmagać się z trudnym dziełem wychowania dwójki dzieci: córki i syna. Nigdy jednak – co potwierdzają ci, którzy ją znali, rodzeństwo i same dzieci – nie padły z jej ust słowa narzekania. Helena dowiedziała się o chorobie już w zaawansowanym stadium jej rozwoju; lekarz, który interpretował wyniki badań, łapał się za głowę, nie dowierzając, jak można jeszcze w takim stanie tak dobrze funkcjonować. A dodajmy, że Helena należała do tych osób, które nie potrafią siedzieć na miejscu i nic nie robić. Praktycznie zawsze było coś, czym trzeba było się zająć.
Niebawem po fatalnej diagnozie rozpoczęło się leczenie. Nadzieję na cudowne uzdrowienie miała tylko najbliższa rodzina. Z pewnością nie mieli jej lekarze. Mimo kosztownych i dotkliwych kuracji, w krótkim czasie stało się jasne, że właściwie nie ma ratunku dla matki, zwłaszcza, że nowotwór atakował inne części ciała. Helena brała coraz większe dawki środków uśmierzających ból. Jednak, co ciekawe – mimo tak mocnych narkotyków, które tak naprawdę w niewielkim stopniu jej pomagały – za każdym razem, kiedy odwiedzano ją w szpitalu czy też w domu, wytężała wszystkie siły, by jeszcze swobodnie móc porozmawiać z gośćmi. I nawet wtedy – choć było widać, jak wielkie spustoszenie czyni nowotwór – starała się nie mówić o swoim bólu. Jedynie wśród najbliższych czasami miewała gorsze chwile. Była trochę niecierpliwa.
Helena otwarta na Słowo Boże często oddawała się różnym modlitwom. Tuż przed śmiercią – jeszcze przed ostatnim wyjściem ze szpitala, do którego już nigdy miała nie powrócić – przyjęła szkaplerz. Przyjęła go nabożnie, w pełni świadoma, a modlitwy związane z jego nałożeniem odmawiała także inna chora leżąca obok na łóżku. Uroczystość odbyła się w piątek, w święto Najświętszego Imienia Maryi. Od tego momentu wszystko potoczyło się szybko, ale co najważniejsze – spokojnie i w dobrej atmosferze.
W południe ta schorowana kobieta wróciła do domu, z czego bardzo się cieszyła. Dzieci zadbały o to, aby matka nie musiała umierać w hospicjum. Wieczorem około godz. 22.00 rozpoczęło się czuwanie. Chora miała trochę nieskoordynowane ruchy, ale mimo to wypowiedziała słowa: W imię Ojca i Syna i Ducha św. Amen, a następnie zaczęła modlitwę „Ojcze Nasz”, „Zdrowaś Maryjo”, Koronkę do Bożego Miłosierdzia... W trakcie modlitwy wyciągała jeszcze ręce i głaskała po twarzy osoby zgromadzone przy jej łóżku. Dzieci pocieszała. Wzywała Matkę Bożą i Pana Jezusa. Widziała też swojego zmarłego małżonka. Nagle zachwyciła się pięknem kwiatów...
W sobotę około 1.00 nad ranem śpiewała ostatnie pieśni nabożne, oczekując na swoje cudowne przejście do Pana. Patrzyła spokojnym, ale zarazem bardzo przenikliwym wzrokiem. Znowu głaskała dzieci i zapewniała, że ich kocha oraz że będzie z nimi. Ostatnie słowa brzmiały: Kocham was i z niezwykłym spokojem, trzymając rękę na szkaplerzu zawieszonym na szyi, a wzrok skierowawszy ku obrazowi, na którym widniało Najświętsze Serce Pana Jezusa, przymknęła powieki. Spokojnie odeszła do Wieczności zaopatrzona sakramentami świętymi w sobotę, 13 września, w rocznicę piątego objawienia fatimskiego, w wigilię uroczystości Podwyższenia Krzyża Świętego.
Następnego dnia wnuczka jadąc z mamą do domu rodzinnego, z którego jeszcze nie zabrano ciała babci, niezwykle rozentuzjazmowana – co rzadko się jej zdarza – wykrzyknęła spoglądając w niebo: – Patrzcie! Babcia idzie wysoko na niebie. Dwa dni później ta mała, niespełna trzyletnia dziewczynka, która sama doświadczyła wiele cierpienia z powodu poważnej choroby, pocieszała wujka, opłakującego śmierć swojej matki – jedynej najbliższej osoby poza siostrą: – Wujku, nie trzeba płakać. Nie trzeba. Babcia była ubrana na biało i żółto.
Pogrzeb odbył się w poniedziałek 15 września w święto Najświętszej Maryi Panny Bolesnej.
Agnieszka Stelmach
Ta historia wydarzyła się naprawdę. I to całkiem niedawno.
Święci są naszymi sprzymierzeńcami, przewodnikami w drodze do Nieba. Spójrzmy na ich żywoty. To ludzie z krwi i kości, którzy jednak bezkompromisowo wybrali w życiu Boga. Z miłości do Chrystusa i w trosce o zbawienie swoje oraz bliźnich zaparli się siebie, odrzucili fałszywe „błyskotki” tego świata. W tym numerze przedstawiamy pustelnika, który w swym uniżeniu chciał być zapomniany przez wszystkich – św. Charbela Makhloufa.
Kocham Boga i ludzi
Pani Zofia Kłakowicz wspiera Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od 2007 roku. Urodziła się w miejscowości Stary Las koło Głuchołaz w województwie opolskim. Tam należała do parafii pod wezwaniem św. Marcina, w której przyjęła wszystkie sakramenty. Po zawarciu małżeństwa, którego 60. rocznicę będzie obchodziła z mężem w przyszłym roku, przeprowadziła się do sąsiedniego Nowego Lasu, do parafii pw. św. Jadwigi Śląskiej.
– Kocham Boga, kocham ludzi i dobrze mi z tym. W domu urządziłam „kaplicę”: krzyż Trójcy Świętej, figury Boga Ojca, Jezusa Miłosiernego, Jezusa Chrystusa – Króla Polski i naszych rodzin oraz figurę Matki Bożej oraz wielu świętych.
Bóg mnie prowadzi
– Ja jestem tylko po siedmiu klasach szkoły podstawowej. Nie miałam możliwości dłużej się uczyć, bo ojciec był inwalidą, mama była po pobycie na Syberii, a poza mną mieli jeszcze troje dzieci i trzeba było ciężko pracować w polu. To niesamowite, jak Pan Bóg mnie prowadził w moim życiu.
Wraz z mężem ufamy Bogu i Go kochamy. Mamy gospodarkę, hodujemy kury, uprawiamy ziemniaki, owoców się pełno u nas rodzi, robimy przetwory, dzielimy się z ludźmi. Ze zdrowiem już różnie bywa, ale nie dajemy się, a córka Katarzyna nam pomaga. Córka mieszka w Bielsku-Białej, wyposaża apteki i szpitale, otwiera i projektuje ludziom apteki. Ma bardzo dobrego męża.
Maryja otarła moje łzy
– Syn Jan zmarł w tamtym roku. To był bardzo dobry człowiek dla ludzi, znana osoba w powiecie. Był mechanikiem samochodowym, miał swój warsztat i dobrze wykonywał swoją pracę. Jego syn i córka teraz pracują w tym warsztacie.
– W tamtym roku, podczas oktawy Bożego Ciała, w święto Najświętszego Serca Pana Jezusa pochowaliśmy go, a w tym roku Matka Boża otarła mi łzy, bo akurat w oktawie zaprosiła mnie do Fatimy. Pan Bóg dał, że córka też skorzystała i była ze mną w tym miejscu, bo też bardzo kocha Pana Boga. Uważam, że to była też nagroda z Nieba.
Z Apostolatem w Fatimie
– Przed wyjazdem do Fatimy córka mi mówiła: „Mamuś, to jest jakieś Stowarzyszenie, ty pieniądze dajesz, a dzisiaj świat jest jaki jest; nie byłaś tam, nie wiesz. Trzeba wziąć pieniądze, bo nie wiadomo, jak będzie. Może trzeba będzie za nocleg zapłacić, może za jakieś obiady”. Ona wzięła i ja wzięłam i był kłopot, bo faktycznie, co się okazało – i to nas bardzo zaskoczyło – że wszystko było domknięte, wszystko było zadbane, była bardzo dobra opieka…
Co było dla mnie bardzo fajne, to pierwsze przeżycie, jeszcze w Krakowie, w hotelu, gdy pan prezes bardzo miło nas przywitał, z uśmiechem i serdecznością, słowami: „Szczęść Boże”. To było dla mnie takie piękne!
Na pielgrzymce poznaliśmy pracowników Stowarzyszenia; moja córka dużo z nimi przebywała. Pani przewodnik powiedziała, że taka paczka, jak nasza, to jest mało spotykana. Było pięknie, nie było kłopotów i na wszystko było dużo czasu. Córka dbała o mnie i Bogu dzięki, że była ze mną. Ja wiem, że to był palec Boży i zasługa Matki Bożej.
W Fatimie wychodziłam trochę wcześniej na Mszę Świętą o szóstej rano. Mieliśmy kapłana, z którym dużo rozmawiałam. Zamówiliśmy Mszę Świętą za Stowarzyszenie, za pracowników Stowarzyszenia oraz ich rodziny i ksiądz ją odprawił. Chcieliśmy w ten sposób wynagrodzić i żeby Pan Bóg Wam wynagrodził, Waszym rodzinom i całej organizacji.
Podziękowania
– Dziękuję Bogu Najwyższemu, Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu, a także Matce Najświętszej za wielkie łaski, którymi mnie obdarzyli. Dziękuję, że żyję bez żadnych uszczerbków na ciele. Jestem pewna, że Pan Jezus czuwa nade mną. Jest to znak, że krzyż jest naszą obroną zawsze, a szczególnie na te ostateczne czasy. Za wszystkie łaski i błogosławieństwa dla mnie i całej rodziny serdecznie dziękuję Stwórcy. Twoja cześć i chwała, po wszystkie wieki wieków. Amen. Wdzięczna Twoja służebnica Zofia.
Oprac. JK
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Pragnę podziękować za wszelkie informacje, broszury i książeczki, jakie otrzymuję od Państwa. Najbardziej cieszy mnie wydawane „Przymierze z Maryją”, ponieważ wiele trudnych spraw zostaje przedstawionych w klarowny sposób, wnosi wiele radości, ale przede wszystkim przybliża nam drogę do naszego Ojca. Czasami trzeba wrócić do początku i odnaleźć siebie, a to niełatwe. Wy w tym pomagacie. I róbcie to nadal, bo tego potrzebujemy.
„Przymierze z Maryją” jest początkiem. I z tego zrezygnować nie warto. To moje skromne zdanie, które podyktowane jest szczerą troską o byt „Przymierza…”. Sama jestem w trudnej sytuacji finansowej, dwoje dzieci uczących się poza domem to niemałe koszty. I dlatego z mężem postanowiliśmy ograniczyć wszystko do minimum przez jakiś czas, żeby stać nas było na utrzymanie domu. W dzisiejszych czasach jest to niełatwe zadanie, bo przez ostatnie lata przyzwyczailiśmy się do spełniania wszystkich swoich pragnień i zachcianek i nas też to się tyczy. Jednak trzeba wybrać, co w danym momencie jest ważniejsze. Nawet w pewnym momencie rozważaliśmy rezygnację z comiesięcznego datku na rzecz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi, ale moje sumienie by tego nie zniosło, więc nadal będziemy Państwa wspierać finansowo oraz codzienną modlitwą. Proszę Was zarazem o modlitwę za moją rodzinę, by wspólnie umiała przetrwać trudne chwile. Ja nie mogę ofiarować nic poza tym. Zatem bardzo mi przykro, że tak jest, ale z ufnością patrzę w przyszłość i wiem, że będziemy oglądać owoce Waszej działalności. Serdecznie pozdrawiam i polecam Was opiece naszej Matuchny Matki Bożej Rychwałdzkiej.
Dagmara z mężem
Szanowni Państwo
Bardzo dziękuję za Wasz wkład w krzewienie prawd wiary. Pragnę podziękować za otrzymane materiały edukacyjne, które poszerzają moją wiedzę religijną. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Trzeba dbać o to, aby wiara nie wygasła. Szczęść Wam Boże!
Jadwiga
Szczęść Boże!
Dziękuję za prowadzenie tak pięknych i potrzebnych akcji katolickich. W miarę moich możliwości wspieram Was w tym pięknym dziele materialnie i duchowo. Życzę Wam, abyście kontynuowali to dzieło jak najdłużej. Pozdrawiam serdecznie!
Janina z Krakowa
Szanowny Panie Prezesie
Wspominając niedawną konferencję „Czy chrześcijanie są skazani na ewolucję”, chciałbym bardzo podziękować za niezwykłą możliwość uczestniczenia w niej. Jest to dla mnie jedyna okazja do kontaktu na żywo z najwybitniejszymi naukowcami, którzy sami odnaleźli właściwą drogę prawdy, a teraz wskazują ją innym. Takie spotkanie to coś absolutnie bezcennego, co będę wspominał jako najpiękniejsze chwile w moim życiu. Pragnę podziękować wszystkim osobom zaangażowanym w to niezwykle ważne przedsięwzięcie.
Te wszystkie dzieła, co zrozumiałe, wymagają poświęcenia oraz wsparcia również finansowego. Chyba wszyscy to rozumieją, widząc przecież efekty Państwa działalności, ale zapewne widzi to również ta druga strona, która robi wszystko, aby to zniszczyć, co jest najlepszym dowodem na właściwy kierunek Państwa działalności. Doskonale zdają sobie z tego sprawę wszystkie siły, które wiedzą, że tego ewolucjonistycznego matactwa zapewne nie da się już długo utrzymać. Myślę, że właśnie dlatego sam plan zniszczenia musi być doskonały i właśnie dlatego postanowiono uderzyć w korzenie, czyli członków Państwa organizacji, tak, by nie mogli wesprzeć dalszego rozwoju tych dzieł.
Rozwiązania, które obecnie wdraża się w firmach produkcyjnych, to kierunek dokładnie wskazany przez śp. Pana Krzysztofa Karonia w polecanym przez niego filmie „Amerykańska fabryka” – dostępnym na Netflixie. Plan, który przygotowany jest krok po kroku dla wszystkich narodów. Myślę, że dlatego choć chcielibyśmy ogromnie pomóc dalszemu rozwojowi Państwa działalności, to będzie to coraz trudniejsze.
Rozwój Państwa wszechstronnej działalności na polu wiary – (by wspomnieć choćby o Apostolacie Fatimy czy piśmie „Przymierze z Maryją”), historii, polityki, prawa – Ordo Iuris, nauki – „Polonia Christiana” i informacji – PCh24.pl, Klubie Przyjaciół, to wszystko z dumą przypomina mi, że jestem Polakiem, a moi bracia i siostry, twórcy tych pięknych dzieł, przypominają mi o właściwej postawie moralnej.
Temat ewolucji inspirował mnie, odkąd pamiętam. Brakujące ogniwo, które „na pewno jest” i „niebawem wam go ukażemy”, to temat flagowy wszystkich „naukowych czasopism”. A ja, posiadając jedynie maturę, mam nadzieję, że większość wykładów rozumiem, bo przedstawione są w takiej formie, aby wszyscy mogli zobaczyć to, co najwybitniejszym umysłom udało się dostrzec pod mikroskopem. Ich geniusz dodatkowo polega na obserwacji zjawisk zachodzących w ułamkach sekund w mikro i makroskali.
Podsumowując, w mojej skromnej opinii pomysł udostępnienia tej wiedzy wszystkim chętnym jest wyrazem chrześcijańskiej miłości, wskazującej właściwą drogę do Boga. Przecież to nasz Stwórca oddał nam ziemię, abyśmy czynili ją sobie poddaną, nie czyniąc wiedzy tajemną, tylko dla wybranych. Jeszcze raz niech będzie mi wolno podziękować za całą działalność Państwa organizacji.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik
Szczęść Boże!
Wasza działalność zasługuje na szacunek i podziw! Otwieracie drzwi do serc ludzi zagubionych, pokazujecie inną drogę – uświadamiając, że życie to nie tylko praca, ale przede wszystkim duchowe potrzeby, które dają nadzieję i siłę do życia. Walczcie o serca, które są jeszcze uśpione. Powodzenia!
Anna z Mysłowic
Szczęść Boże!
Pragnę z całego serca podziękować za dwumiesięcznik „Przymierze z Maryją”. Od kilku lat gości on w moim rodzinnym domu, niosąc umocnienie duchowe, światło i pokój. I niech tak pozostanie jak najdłużej.
Daniel
