W Księdze Mądrości czytamy, że z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę (Mdr 13,5). W rzeczy samej – jak trafnie zauważa wczesnochrześcijański teolog zwany Pseudo-Dionizym Areopagitą – rzeczy Boskie ukazują się nam nie inaczej jak pod symbolami zastosowanymi do naszej ułomnej natury. Zachwyt nad doczesnym pięknem wiedzie wprost do poznania Piękna wiecznego.
Katolicki kościół musi tchnąć niekwestionowanym pięknem. Nie może być inaczej, ponieważ katolicka świątynia jest domem Boga. I to nie w sensie symbolicznym, alegorycznym czy metaforycznym, ale najzupełniej realnym. W każdym katolickim kościele mieszka żywy Bóg – w swoim Ciele i Krwi, Duszy i Bóstwie. Czyż więc godzi się, by miejsce zamieszkania Tego, który jest najwyższym stopniem piękna oraz przyczyną sprawczą, wzorcową i celową wszelkiego stworzonego piękna – jak to pięknie ujął średniowieczny filozof Ulryk ze Strasburga – nie odzwierciedlało na maksymalną miarę ludzkich możliwości doskonałości swego Najświętszego Lokatora?
Pałac Boga
Każde dziecko przedszkolne wie, że król mieszka w pałacu – a królewski pałac to najwspanialszy gmach w całym kraju. Skoro więc władcy tego czy innego z ziemskich królestw przystoi takie mieszkanie, to o ileż powinien je przewyższać okazałością, dostojeństwem i elegancją pałac Króla Wszechświata?
Nasi przodkowie w pełni tę sprawę rozumieli. Wielbili więc Pana całym pięknem, na jakie tylko było ich stać: twardością marmuru, niezniszczalnością złota, blaskiem srebra, fakturą szlachetnego drewna, a nade wszystko – całym kunsztem pochodzącym z Bożego daru inteligencji i kreatywności.
A czynili to na żądanie samego Boga, który już Mojżeszowi nakazał wykonanie świętego przybytku (Wj 25,8), aby mógł On zamieszkać pośród nas. Pan zażyczył sobie wówczas wszystkiego co najlepsze, najdroższe i najwykwintniejsze: złota, srebra i szlachetnych kamieni, purpury fioletowej i czerwonej, drewna akacjowego, wonności, karmazynu, bisioru i skór delfinów. I nie interesowało Go, że Jego lud tkwi właśnie w samym środku pustyni – skądże więc ma wziąć skóry delfinów i bisior sporządzany z wydzieliny małżów morskich?
Bo Bóg nie znosi prowizorki ani tandety. Przecież tandetna świątynia to tandetne bóstwo. Na to mogą sobie pozwolić poganie, którzy sami wymyślili swoich bożków na własny obraz i podobieństwo, ale nie Lud Boży czczący Stwórcę i przyczynę wszystkiego co piękne (wedle określenia świętego Klemensa z Aleksandrii).
Chrześcijanom jednak, niestety, zdarza się hołubić tandetne lub kiczowate wyobrażenie Boga Wszechmogącego. Strzeżmy się tego, bo to swoisty rodzaj fałszu, a Ojciec Niebieski fałszem się brzydzi. W Królestwie Niebieskim nie ma miejsca na tandetę – wszak ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg (1 Kor 2,9)…
Brama do Nieba
I w tym właśnie rzecz! Bóg wymaga od człowieka doskonałej czci, zapierającej dech w piersiach liturgii i pięknej świątyni nie w celu zaspokojenia własnej próżności, bo w Nim nie ma ani cienia próżności, tylko dla naszej nauki i rozwoju duchowego. Niedoskonałe piękno świątyni zbudowanej rękami ludzkimi (Hbr 9,24) ma w nas budzić niezaspokojoną tęsknotę do doskonałego domu nie ręką uczynionego, lecz wiecznie trwałego w Niebie (2 Kor 5,1).
Bo w jakim celu w ogóle Pan stworzył piękno? Jak do tej pory nikt nie odpowiedział na to pytanie bardziej wyczerpująco od naszego narodowego wieszcza, Cypriana Kamila Norwida, który w Promethidionie orzekł, iż piękno na to jest, by zachwycało do pracy; praca – by się zmartwychwstało.
Oto syntetyczne przedstawienie celu ludzkiego życia i drogi wiodącej do niego. Mamy pójść na zmartwychwstanie życia (J 5,29) poprzez mozolną pracę w pocie oblicza swego (Rdz 3,19). A piękno – pierwotne, Boskie, odbite w pięknie ziemskim – ma nas pokrzepiać w nieuniknionych chwilach słabości.
Oczywiście, piękna świątynia sama z siebie nie gwarantuje nikomu zbawienia, ale niezaprzeczalnie podnosi ducha w wiernych – człowiekowi zanurzonemu w jej splendorze łatwiej poczuć się bliżej Boga. Nie jesteśmy czystymi duchami, lecz istotami cielesno-zmysłowymi i tak też postrzegamy otaczającą nas rzeczywistość – również duchową.
Ignorowanie tego faktu prowadzi do błędu popełnionego przez protestantów, którzy w swej „reformatorskiej” pysze uznawszy się za prawdziwych czcicieli, zdolnych oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie (J 4,23), zamienili kościoły na synagogopodobne domy modlitwy ogołocone ze wszelkich elementów zdobniczych. I co? Nie od dziś kraje protestanckie są wylęgarnią apostazji i ateizmu…
Nie idźmy tym tropem. Nie ulegajmy bałamutnym twierdzeniom, że Bogu nie trzeba naszych darów, bo wszystko przecież od Niego pochodzi. Owszem, Bogu nie, ale nam trzeba – abyśmy zachwycając się pięknem stworzenia, budzili w sobie zachwyt jego Stwórcą.
Drodzy Przyjaciele! Przeżywając październik, pamiętajmy o naszej Matce – Królowej Różańca Świętego. Prośmy Ją w tej pięknej modlitwie, by wyjednała nam łaskę mocnej i żywej wiary. Niech nasze przylgnięcie do Prawdy będzie pełne miłości i ufności, wszak wiara chrześcijanina jest spotkaniem z Jezusem Chrystusem – Synem Boga żywego i Bogiem, który zbawia!
– Pewnego razu otrzymałam zaproszenie do Apostolatu Fatimy i odpowiedziałam, że oczywiście chcę należeć. W Apostolacie cenię sobie zwłaszcza wspólnotę i modlitwę, bo to pomaga w życiu – mówi pani Brygida Sosna z parafii Matki Bożej Królowej Pokoju w Tarnowskich Górach.
Pani Brygida pochodzi z leżących w województwie śląskim Koszwic, a została ochrzczona w kościele pw. św. Jadwigi w Łagiewnikach Małych. – Moja wiara jest zasługą wszystkich moich bliskich: dziadków i rodziców. Jestem osobą bardzo wierzącą oraz praktykującą i wiele rzeczy już wymodliłam – opowiada.
Wysłuchane modlitwy
Kilka lat temu pani Brygida poważnie zachorowała. Pełna obaw udała się do specjalisty, który skierował ją na operację. – Bardzo się bałam, ale modliłam się cały czas i prosiłam Matkę Bożą o opiekę. Odmawiałam przede wszystkim Różaniec i modliłam się do Pana Jezusa. Operacja się udała – wspomina.
Jako przykład wymodlonej łaski podaje też operację serca swojego męża: – Wszystko poszło dobrze, choć były powikłania, ale Pan Bóg i Maryja wysłuchali moich modlitw.
Zaczęło się od Różańca świętego
Pani Brygida zaczęła wspierać Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi wiele lat temu: – Kiedyś prenumerowałam „Gościa Niedzielnego” i tam znalazłam informację, że można zamówić różaniec papieski, i to zrobiłam. Od tego momentu otrzymuję „Przymierze z Maryją” i wpłacam datki. Niektóre artykuły z „Przymierza z Maryją” – np. o tym, jak są celebrowane Święta Bożego Narodzenia w różnych krajach czy skąd się wzięła choinka – wykorzystywałam w szkole, na lekcjach wychowawczych.
Po pewnym czasie pani Brygida dostała też zaproszenie do Apostolatu Fatimy, na które pozytywnie odpowiedziała. Od tego czasu otrzymuje również czasopismo „Apostoł Fatimy” oraz magazyn „Polonia Christiana”, które czyta także jej małżonek, pan Andrzej.
Pielgrzymka do sanktuarium w Fatimie
W końcu nadszedł też dzień, gdy pani Brygida dowiedziała się, że wylosowała udział w pielgrzymce Apostolatu do Sanktuarium Fatimskiej Pani w Portugalii…
– Gdy dostałam telefon, że wylosowałam pielgrzymkę do Fatimy, byłam bardzo zaskoczona. Raz już byliśmy z mężem w Fatimie. To był taki objazd po Portugalii. Dla mnie, nauczyciela geografii w szkole średniej jest to bardzo interesujący kraj, który darzę sympatią i zawsze chciałam tam pojechać.
– Na pielgrzymce Apostolatu wszystko było wspaniale zorganizowane, zawsze na czas, a ponadto nasza grupa była zdyscyplinowana: nikt się nie spóźniał, nie zgubił, wszystko było perfekt. Zachwyciło mnie to, co zwiedzaliśmy: bazylika Matki Bożej Różańcowej, bazylika Trójcy Przenajświętszej, kaplica Chrystusa Króla, procesja ze świecami, Kaplica Objawień oraz Droga Krzyżowa, i za to bardzo dziękuję.
– Zawsze byłam osobą towarzyską, a na pielgrzymce mogłam poznać i porozmawiać z innymi uczestnikami pielgrzymki. Najbliżej poznałam państwa Bożenę i Stanisława z Cieszyna oraz panią Krystynę ze Starego Sącza.
Przysłuchujący się naszej rozmowie mąż pani Brygidy, który towarzyszył jej podczas pielgrzymki, podzielił się także swoją opinią: – Obawiałem się tego wyjazdu, bo ja też jestem po operacji. Jednak sił nie zabrakło i poradziliśmy sobie. Chcę podkreślić życzliwość pracowników Stowarzyszenia, którzy z nami byli. W wyjeździe do Fatimy najbardziej – oprócz zabytków i wycieczek – podobały nam się aspekty religijne: Droga Krzyżowa, Msze Święte, procesje, wspólny Różaniec.
A pani Brygida dodaje: – Po powrocie z Fatimy mój mąż poszedł na pieszą pielgrzymkę do Sanktuarium Matki Bożej Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Piekarach Śląskich. W jedną stronę idzie się 14 km i małżonek, po tak ciężkiej operacji, przeszedł ten dystans w obie strony. Uważam, że to jest zasługa Matki Bożej Fatimskiej, że to Ona mu pozwoliła i nie wrócił taki zmęczony.
Pani Brygidzie dziękujemy za wspieranie Stowarzyszenia, za miłe słowa pod adresem naszych pracowników i życzymy jeszcze wielu łask Bożych otrzymanych za pośrednictwem Najświętszej Maryi Panny.
oprac. Janusz Komenda
Szczęść Boże!
Pragnę podziękować za przesłanie pięknego prezentu na okazję Chrztu Świętego. Zależało mi, aby podarunek podkreślał katolicki wymiar przyjęcia tego sakramentu. Bardzo doceniam Państwa akcje oraz ciekawe artykuły religijne, patriotyczne i historyczne, odwołujące się również do pięknego okresu w historii, jakim było Średniowiecze.
Mariusz
Szczęść Boże!
Z całego serca dziękuję za list i bardzo ciekawy folder o św. Ojcu Pio, obrazek z relikwią, a także za poświęcony różaniec na palec. Cieszę się niezmiernie. Dziękuję za otrzymane dary, a szczególnie za ciepłe i mądre słowa, przenikające do głębi mojej duszy. Jestem bardzo wdzięczna za ten kontakt. Jednocześnie przepraszam za moje dłuższe milczenie. Miałam wiele problemów, kłopotów rodzinnych, a przede wszystkim trudności z poruszaniem się. Mieszkam 7 kilometrów od najbliższej poczty. Nie jest łatwo skończyłam 81 lat. Liczy się każda pomoc w dowiezieniu do kościoła, lekarza itd. Ale… nie chcę narzekać! Mam przecież za co dziękować Panu Bogu i Matce Najświętszej. Gorąco Was pozdrawiam i dziękuję za pamięć.
Teresa z Mazowieckiego
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Serdecznie dziękuję za „Przymierze z Maryją”, które dostałam leżąc w szpitalu i walcząc o życie i to w same święta wielkanocne! To była trudna i niebezpieczna operacja. Rozległa przepuklina pępkowa, leżałam w tym szpitalu prawie trzy tygodnie, żywiona wyłącznie kroplówką podtrzymującą funkcje życiowe. Przez ten czas, mimo ostrego bólu, nie rozstawałam się z różańcem. Cały czas, gdy tylko otworzyłam oczy, modliłam się do Matki Najświętszej o ocalenie. Tak bardzo chciałam żyć! Teraz jestem po pobycie w szpitalu, dzieci się mną opiekują, bo sama niewiele mogę. Jestem ogromnie wdzięczna za wszystkie książeczki, które tak wiele dobrego wniosły do mojego życia. Najbardziej zaś za to, że istnieje taka organizacja, jak Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Bez Waszego Stowarzyszenia nie doświadczyłabym tego, czego teraz mam okazję doświadczyć. Dziękuję serdecznie, że jesteście i działacie tak prężnie!
Janina z Lubelskiego
Szczęść Boże!
Na początku bardzo serdecznie dziękuję za Waszą przesyłkę. Broszurę czytam z wielką radością, bo są to bardzo ciekawe wiadomości, nad którymi można się zastanowić. Pyta Pan, co dla mnie jest ważne w tym „Przymierzu z Maryją”? Dla mnie wszystko jest ważne, a ludzie powinni czytać to pismo i zastanowić się nad sobą. Przede wszystkim podziwiam tych, którzy prowadzą to wielkie dzieło, że są tak zaangażowani i wychodzą z pismem do ludzi. Trzeba dbać o to, aby wiara nie wygasła. Starsi ludzie na pewno chętnie, podobnie jak ja, czytają „Przymierze…”. Ja wiary nie straciłam. W tym roku kończę 88 lat, też nie mam wiele siły i zdrowia, ale dziękuję Panu Bogu za wszystko. Nie jestem sama, mieszkam z dziećmi, mam malutką prawnusię – ma 14 miesięcy. Jest bardzo kochana, taki śmieszek, aniołeczek. Pozdrawiam wszystkich Przyjaciół „Przymierza z Maryją”, nadal będę się za Was modlić i proszę o modlitwę. Pozostańcie z Panem Bogiem, Panem Jezusem Chrystusem i Maryją Matką naszą na wieki.
Helena ze Strzegomia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Utrzymuję z Państwem kontakt od wielu lat i uważam, że otrzymane materiały dotyczące św. Antoniego są jednymi z najlepszych – są najciekawsze z dotychczas przesłanych. Jest to bardzo ważny święty w moim życiu, mój patron (podczas chrztu św. w 1941 roku, w bardzo ciężkich czasach, dostałem na drugie imię Antoni). Często się do niego modlę i moje prośby są wysłuchiwane.
Wiesław z Warszawy
Szanowny Panie Prezesie!
Każdy Pana list czytam z wielkim zainteresowaniem, bo jest jakby zwierciadłem naszego życia, aktualności, ducha Maryjnego, niestety też smutnej sytuacji tzn. „rządów” obecnych! Obserwuję to wszystko. Dlatego pragniemy zwracać się do naszej Matki Bożej Rozwiązującej Węzły o rozwiązanie węzłów naszych własnych, naszych bliźnich i naszej Ojczyzny. Panie Prezesie, dziękuję za wszystkie prezenty. Na kartce powierzyłam węzły przed cudowny obraz Maryi w Augsburgu z moją obecnością duchową 15 sierpnia. Obrazek oprawiłam w pracowni w piękną ramkę.
Jolanta
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Bardzo się cieszę, że należę do Apostolatu Fatimy i bardzo jestem wdzięczna za przesyłanie mi „Przymierza z Maryją” oraz wszystkie dotychczas otrzymane przesyłki. W obecnym czasie dotyka nas niepewność o jutro, czy zdołamy ocalić siebie w trudnej sytuacji życiowej, w jakiej przyszło nam żyć. Niekończąca się wojna na Ukrainie i Bliskim Wschodzie, susza, głód, pożary, brak perspektyw na spokojne i szczęśliwe życie. Walka człowieka z Bogiem, Kościołem i Krzyżem. A to często doprowadza osoby starsze i młodych ludzi do depresji, a w ostateczności do samobójstwa. Często młodzi ludzie nie posiadają dobrych wzorców, opartych na głębokiej wierze i decydują się, niestety, nawet na ten drastyczny krok. Niech Matka Najświętsza otacza nas na co dzień płaszczem dobroci i miłości. O to proszę codziennie w modlitwie za siebie, rodzinę, kraj i Apostolat Fatimy. Pozdrawiam Was, Kochani, ciepło i serdecznie.
Alina z Gliwic
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję za przesłanie mi pakietu poświęconego Matce Bożej Rozwiązującej Węzły, w tym Jej przepięknego wizerunku. Z tego powodu jest mi ogromnie miło. Tak w ogóle bardzo sobie cenię Państwa działalność, w tym przesyłane do mnie piękne sakramentalia. Jest mi szczególnie miło, że pamiętacie Państwo o corocznym Maryjnym kalendarzu. Każdego roku z niego korzystam i sprawia mi to ogromną radość. Życzę Państwu samych dobrych dzieł, pomysłów i wytrwałości w pracy na rzecz Dobra. Bóg zapłać!
Z wyrazami poważania i szacunku
Stała Czytelniczka
