W liturgii Wielkiego Czwartku śpiewa Kościół: Congregavit nos in unum Christi amor, czyli: Zgromadziła nas w jedno Miłość Chrystusa. Kościół pragnie, by Jego dzieci zebrane na uroczystościach liturgicznych przenikało jedno uczucie i jeden duch nadawał ton ich modlitwom. Przez wieki wypracowano wiele aspektów owej jedności - wystarczy wspomnieć jeszcze obowiązujący do niedawna jeden język liturgiczny, czy też jeden śpiew „własny" Kościoła, jakim jest chorał gregoriański. Znaczącą rolę w utrzymaniu tej jedności uczuć i myśli spełnia kolor szat liturgicznych kapłana.
W naszej kulturze określone barwy wzbudzają odpowiadające im określone odczucia, skojarzenia... Jest rzeczą naturalną i oczywistą dla wszystkich, że kolor sukni panny młodej będzie raczej biały, podczas gdy ta sama panna młoda, udając się na pogrzeb znajomej osoby, przywdzieje strój bardziej na tę okazję odpowiedni, a więc czarny lub w ciemnych barwach.
Kościół także używa szat liturgicznych różnego koloru, bo one wyrażają charakter tajemnic liturgicznych, które aktualnie przeżywamy, zależnie od tego, czy będą to uczucia radości, smutku, nadziei czy żałoby. W ten sposób przez wieki przyjął Kościół następujące kolory dla wyrażenia uczuć, które w danym okresie liturgicznym przeżywają Jego dzieci:
1. kolor biały - oznacza radość, chwałę, niewinność. Stąd jest on używany w święta Pańskie, święta poświęcone Najświętszej Maryi Pannie oraz w dni poświęcone świętym, ale nie męczennikom. Kapy koloru białego używa się także podczas tzw. nabożeństw paraliturgicznych, czyli niebędących liturgicznymi w ścisłym tego słowa znaczeniu, czyli np. nabożeństwo majowe, różaniec czy Gorzkie Żale.
2. kolor czerwony - symbolizuje miłość oraz przelaną krew. Dlatego używa się go w dni poświęcone Duchowi Świętemu, czyli w Dniu Zesłania Ducha Świętego oraz podczas mszy wotywnych o Duchu Świętym, a także we wspomnienia i święta męczenników. Obecnie koloru czerwonego używa się także w Wielki Piątek Męki Pańskiej.
3. kolor fioletowy - oznacza pokutę, oczekiwanie. Dlatego używa go Kościół w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. Także podczas sprawowania sakramentu pokuty używa kapłan stuły koloru fioletowego. Ostatnio również rozpowszechnił się zwyczaj używania tego koloru w liturgii pogrzebowej.
4. kolor zielony - wyraża nadzieję. Używa się go podczas mszy okresu zwykłego, czyli po uroczystości Chrztu Pańskiego oraz po zakończeniu Okresu Wielkanocnego. Kolor ten występuje przez większą część niedziel w trakcie roku (praktycznie od wiosny aż do późnej jesieni).
5. kolor różowy - jest przewidziany dwa razy w ciągu roku kościelnego, zawsze po ukończeniu połowy okresu umartwienia, czyli Adwentu i Wielkiego Postu. Tak więc, można tego koloru używać w III Niedzielę Adwentu i w IV Niedzielę Postu.
6. kolor czarny - ostatnio będący w „niełasce", ale przecież nigdy nie zakazany, używany dotąd w niektórych parafiach. Oznacza żałobę i smutek. Dawniej powszechny i jedyny podczas liturgii pogrzebowej. Do czasów tzw. reformy liturgicznej był to również kolor obrzędów Wielkiego Piątku.
Wypada jeszcze wspomnieć, że obecne przepisy liturgiczne przewidują używanie szat liturgicznych w kolorze złotym. Zastępuje on kolor biały i może być używany we wszystkich mszach, kiedy normalnie używa się koloru białego. Ma podkreślać wspaniałość i podniosłość przeżywanej uroczystości.
Widzimy zatem, że nie jest bez znaczenia, w jaki ornat czy kapę jest ubrany kapłan w danym dniu. Przez odpowiednie dobranie koloru szat, Matka- Kościół chce nam pomóc wczuć się bardziej w tajemnicę święta czy niedzieli. Bóg nas stworzył jako istoty, które reagują nie tylko duchem, ale i ciałem, jego zmysłami. Przez zmysł wzroku rozróżniamy kolory, poddajemy się ich oddziaływaniu na nas i przez to wielbimy Boga w wielości Jego Tajemnic. Dlatego starajmy się jak najpilniej obserwować obrzędy liturgiczne i przeżywać je, a zwłaszcza Najświętszą Ofiarę Mszy Świętej, z całym zaangażowaniem umysłu i serca.
Obchodzimy właśnie piękny jubileusz… 25 lat temu w Krakowie grupa młodych katolików powołała do życia Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, by wzorem swego patrona budzić uśpione sumienia Polaków – wzywać do nawrócenia, dbać o duchowe dobro kraju i pielęgnować tradycyjną pobożność.
Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Po raz kolejny mogłam się o tym przekonać, kiedy dostałam możliwość towarzyszenia jako opiekun naszym Przyjaciołom – Apostołom Fatimy w pielgrzymce do miejsc, gdzie Matka Boża objawiła się trojgu pastuszkom.
Odkąd pamiętam, maj gra melodię „łąk umajonych”. Wszystko dzięki mojemu tacie, który od najmłodszych lat zabierał mnie na nabożeństwa majowe. Uczciwie trzeba przyznać, że z biegiem lat, wśród natłoku codziennych spraw i zmartwień, zdarza się zaniedbywać w sprawach Nieba, ale Matka Najświętsza o swoich dzieciach nie zapomina nigdy. Najlepszy dowód stanowi dla mnie ta możliwość, by miesiąc po ślubie móc razem z mężem zawierzyć nasze małżeństwo i rodzinę bezpośrednio Fatimskiej Pani.
Jestem przekonana, że choć nasza grupa pielgrzymów została wyłoniona na drodze losowania, nikt z nas nie znalazł się tutaj przypadkiem. I tak z sercami przepełnionymi wdzięcznością za ten niespodziewany dar, o trzeciej nad ranem 16 maja 2024 roku wyruszyliśmy w podróż do miejsca, gdzie Niebo dotknęło ziemi.
Fatima przywitała nas pochmurnym niebem i deszczem. Nie popsuło nam to bynajmniej radości z faktu, że dotarliśmy do naszej ukochanej Matki. Co ciekawe podobna pogoda towarzyszyła nam w ciągu całego wyjazdu. Szare i posępne poranki zamieniały się w słoneczne, ciepłe popołudnia. Całkiem jak w życiu, kiedy co dzień splatają się chwile radosne i smutne.
Po pierwsze: Fatima
Każdy dzień rozpoczynaliśmy od Mszy Świętej w Kaplicy Objawień, a kończyliśmy wspólnym Różańcem i procesją z figurą Matki Bożej. Niesamowity był to widok na wielki plac wypełniony modlitwą i śpiewem tysięcy ludzi, rozświetlony światłem tysięcy świec.
Jeden dzień naszej pielgrzymki poświęciliśmy, by poznać miejsca i historię związaną z objawieniami. Odwiedziliśmy muzeum, w którym przechowywane są wota ofiarowane w podzięce Matce Bożej. Przeszliśmy Drogę Krzyżową, wędrując ścieżkami, którymi chodzili Łucja, Hiacynta i Franciszek. Zobaczyliśmy miejsca, w których mieszkali. Mogliśmy wyobrazić sobie, jak wyglądało ich codzienne życie. Zwiedziliśmy również przepiękną bazylikę Matki Bożej Różańcowej, gdzie pochowani są pastuszkowie z Fatimy. Niestety, majestat tego miejsca objawień niszczy brzydota wybudowanej naprzeciwko bazyliki poświęconej Trójcy Przenajświętszej…
Po drugie: zachwyt
Pielgrzymka do Fatimy, oprócz uczty dla duszy, była okazją do zobaczenia perełek architektury portugalskiej. Klasztor hieronimitów w Lizbonie, zamek templariuszy w Tomar, klasztor cystersów w Alcobaça, klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha… aż trudno uwierzyć, że te majestatyczne budowle zostały zbudowane przez ludzi, którzy do dyspozycji mieli tylko „sznurek i młotek”. Przez, zdawałoby się, zwykłe mury tchnie duch ad maiorem Dei gloriam i przypomina o czasach, kiedy ludzie w większości potrafili wyrzec się korzyści dla siebie, bo wiedzieli, po co i dla Kogo na tym świecie żyją. Może jeszcze wrócą czasy dzieł Bogu na chwałę i ludziom na pożytek…
W czasie pielgrzymowania mieliśmy także okazję odwiedzić małe, urocze miasteczko Obidos. Pełne wąskich uliczek, białych domów, gdzie czas płynie zdecydowanie wolniej i przypomina o tym, jak ważne jest dobre przeżywanie tu i teraz. Ogromne wrażenie zrobiła też na nas pięknie położona nadmorska miejscowość Nazaré, z przepiękną plażą i oceanem, którego ogrom jednocześnie przeraża i zachwyca. Tutaj także znajduje się najstarsze portugalskie sanktuarium Maryjne, gdzie przechowywana jest figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą – jak głoszą legendy – wyrzeźbił sam św. Józef!
Po trzecie: ludzie
Jednak te wszystkie miejsca, widoki, przeżycia nie byłyby takie same, gdyby nie towarzystwo. Wielką wartością było dla mnie poznanie naszych drogich Apostołów. Nieoceniona była również rola pani pilot, która swoimi barwnymi opowieściami ożywiała wszystkie odwiedzane przez nas miejsca.
Z dalekiej Fatimy…
To były cztery dni wypełnione modlitwą, zwiedzaniem, rozmowami… Intensywne, ale warte włożonego wysiłku. Odwiedzenie miejsca, do którego z Nieba osobiście przybyła Matka Najświętsza, to wielki przywilej i łaska. Nie można jednak zapominać, że najważniejsza jest prośba, którą kieruje Ona codziennie do każdego z nas – by chwycić za różaniec i zapraszać Ją do naszych zwyczajnych spraw i obowiązków!
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję za wszystkie „Przymierza z Maryją”. To jest moja lektura, na którą czekam i którą czytam „od deski do deski”. Wciąż odnajduję w niej coś nowego i pożytecznego. Składam serdeczne podziękowania i życzę całej Redakcji dużo zdrowia i wytrwałości w tym, co robicie. Jest to dla wielu ludzi olbrzymim wsparciem!
Anna z Podkarpacia
Szczęść Boże!
Bardzo szlachetna i potrzebna jest Wasza kampania poświęcona Matce Bożej Rozwiązującej Węzły. Różne węzły-problemy dotykają bardzo wielu Polaków. Jestem również zaniepokojony, że coraz więcej dzieci i młodzieży zmaga się z depresją i zaburzeniami lękowymi, jak również z wszelkimi uzależnieniami, czy to od alkoholu, czy innych używek. To bardzo niepokojące, gdyż problem ten nasila się i jest bardzo trudny do rozwiązania. Myślę jednak, że uda się rozwiązać większość węzłów za sprawą Matki Najświętszej.
Wojciech z Buska-Zdroju
Szanowny Panie Prezesie!
Na Pana ręce składam najserdeczniejsze podziękowania za nadesłane mi piękne i budujące życzenia urodzinowe. Pamiętam w moich modlitwach zanoszonych do Bożej Opatrzności o wszystkich pracownikach Stowarzyszenia na czele z Panem. Modlę się o Boże błogosławieństwo w życiu osobistym i zawodowym.
Zofia z Mielca
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jako Apostołka Fatimy, na temat kampanii „Maryja rozwiąże każdy Twój problem” wypowiadam się z wielką ufnością do Matki Bożej, która pomoże rozwiązać każdy problem, gdy Ją o to prosimy. Wierzę w to głęboko. Jestem wzruszona, gdy czytam, jakie ludzie mają ciężkie sytuacje życiowe. Szanowny Panie Prezesie! Serdecznie dziękuję za wielkie dzieła, jakie tworzycie w Waszym Stowarzyszeniu. Dziękuję za poświęcony piękny obrazek, za książeczkę Maryjo, rozwiąż nasze węzły!, kartę, na której zapisałam problemy rodzinne. W modlitwie polecam Bogu i Matce Najświętszej całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Szczęść Wam Boże na dalsze lata. Z Panem Bogiem!
Irena z Bielska-Białej
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję za przesłanie książki Św. Rita z Cascii. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Już czytamy, modlimy się. Za jej wstawiennictwem wypraszamy potrzebne łaski i opiekę nad rodziną i naszą Ojczyzną. Co roku pielgrzymujemy z parafii do sanktuarium w Nowym Sączu. Od dawna modlę się codziennie, aby za jej wstawiennictwem otrzymać łaski nieraz w trudnych sytuacjach. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Szczęść Wam Boże!
Józefa z Małopolskiego
