Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Drodzy Czciciele Matki Bożej Fatimskiej!

Przeżywamy wakacje. Na pewno możemy teraz poznać nowych ludzi, którzy nas intrygują, a nawet zadziwiają swoimi postawami wobec życia, świata, wartości itd. Przy tej okazji wiele z naszych stereotypów życiowych może upaść. Jednym z takich stereotypów jest: Każdy święty chodzi uśmiechnięty – jak śpiewał kiedyś pewien zespół muzyczny.

Jak to więc jest z tym śmiechem u świętych? Dawniej ludzi świętych wyobrażano sobie często jako poważnych, nawet smutnych, obojętnych na sprawy tego świata. Wiemy dziś, że to nie jest prawda. Wielu z nich, o których słyszeliśmy, że właśnie byli uosobieniem smutku i rezygnacji, tryskało humorem. Tyle, że o tym dawniej nie pisano, bo chciano ich ukazać jako tych, którzy nie są z tego świata. Dziś mamy tendencję przeciwną. U każdego świętego „na siłę” wyszukuje się takie cechy, jak poczucie humoru czy wesołość. Niewątpliwie jest to bardzo duże uproszczenie i w żaden sposób nie oddaje rzeczywistości. Skoro mamy tak różne typy ludzkich charakterów i temperamentów, to nie może być tak, że świętymi zostają tylko ludzie z natury radośni. Święci są przecież różni. Jedni tu, na ziemi, byli pełni poczucia humoru, a inni – poważni, jeszcze inni – smutni.

Skłonność do czysto ludzkiego żartowania, radości objawianej na zewnątrz, to wszystko są sprawy drugorzędne. O świętości decyduje bowiem miłość Boga i walka ze swoimi słabościami, a nie to, czy ktoś jest uśmiechnięty, czy nie.

Aby nie być gołosłownym, posłużę się powszechną opinią na temat św. Franciszka z Asyżu, którego większość ludzi uważa za „wesołka“, który mało wiedział o problemach życia, dlatego mógł sobie pozwolić na chodzenie z głową w chmurach i ciągłą radość. A jednak to nieprawda. Święty Franciszek wiedział co to radość, ale tym bardziej wiedział co to smutek, zniechęcenie, ogromne cierpienie. Jego pisma i biografowie ukazują go jako często płaczącego nad Męką Pana Jezusa, nad grzechami świata, brakiem miłości do Boga. Mówią o jego bolesnym okresie w życiu, kiedy zauważył, że jego ukochany zakon nie podziela już pierwotnego pragnienia życia w skrajnym ubóstwie.

Kiedy lekarze próbowali uleczyć jego chorobę oczu, przypiekali mu powieki rozpalonym żelazem. Na pewno było to wielkie cierpienie i trudno, żeby Święty tryskał humorem w czasie takiej kuracji…

Jak to więc jest z tą radością? Czy możemy powiedzieć, że skoro jakiś święty nie zawsze był uśmiechnięty, to jego świętość była mniej warta? W żadnym wypadku! Istnieją różne rodzaje radości i zadowolenia, które choć nazywają się tak samo, mają jednak zupełnie inne źródła i inaczej się wyrażają.

Istnieje pismo, które św. Franciszek podyktował swemu współbratu Leonowi pt. Czym jest doskonała radość?. Mówi tam o różnych wydarzeniach bardzo radosnych dla zakonu, na przykład takich, że królowie Francji i Anglii wstąpili do zakonu, ale twierdzi też, że to nie jest prawdziwa radość. Co zatem nią jest? Umiejętność życia wolą Bożą, a nawet cierpliwego przyjęcia wzgardy ludzkiej z miłości do wzgardzonego Chrystusa. To jest fundament prawdziwej radości. Św. Franciszek ukazuje przy okazji taką hipotetyczną sytuację, w której wraca nocą zziębnięty do klasztoru. Jest mróz, a on ma bose stopy i nogi poranione od sopli lodu, które zwisają z jego habitu. Furtian klasztorny jednak wygania go, bo zakon już go nie potrzebuje. I Święty konkluduje: Jeżeli w takiej sytuacji zachowam spokój, nie wpadnę w gniew, to jest to powód do prawdziwej radości. Radość prawdziwa nie zależy bowiem od okoliczności życia, ale od naszego oddania się Bogu i upodobnienia się do Niego.

Człowiek święty emanuje radością, ale nie na sposób tego świata. Potrafi żartować i zazwyczaj ma poczucie humoru, ale w żadnym razie nie jest to cecha charakteru, która decyduje o byciu świętym. Radość człowieka świętego płynie z życia w łasce uświecającej, z przyjaźni z Bogiem, z możliwości kochania Go. Jest to radość wewnętrzna, bo na zewnątrz święci podlegają prawom życia tak jak wszyscy inni. Kiedy okoliczności są sprzyjające, to się cieszą, a kiedy w ich życie wchodzi ból, cierpienie, trudne doświadczenia, to raczej trudno, by tryskali humorem, choć i tutaj są oczywiście wyjątki.

Reasumując – pewni święci chodzą uśmiechnięci, ale są i tacy, po których widać, że cierpią, przeżywają smutek. Wszystko zależy od temperamentu i cech wrodzonych. Natomiast z całą pewnością każdy święty ma głęboką radość wewnętrzną, bo w bliskości Boga nie może być beznadziei, rozpaczy czy braku sensu, a te właśnie okoliczności powodują głęboki i trwały smutek.

Niech Matka Boża z Góry Karmel raczy nam wszystkim wyprosić u Boga radość prawdziwą z przywiązania do Swojego Syna. Takiej radości nikt nam nie odbierze! Amen.

Ks. Adam