Ostatnie wydarzenia naznaczone agresją środowisk genderowych (tzw. LGBT+) wręcz wymuszają zajęcie stanowiska wobec tych zdarzeń. Pragnąc pokrótce naszkicować podstawowe zasady w tych relacjach, trzeba wziąć pod uwagę kilka podstawowych kwestii.

Pierwszą z nich jest polityczny charakter gender. Nieporozumieniem jest traktowanie gender jako zjawiska tak szerokiego i zróżnicowanego, że wyodrębnia się w nim studia, poglądy, budowanie nowej kultury, projekty równościowe itp.

Oczywiście, te zjawiska występują. Stąd rodzi się na przykład sugestia, że można toczyć jakieś debaty naukowe, można uczestniczyć w wydarzeniach kulturowych o charakterze antydyskryminacyjnym… Trzeba jednak pamiętać, że wszystkie te elementy są składową tego, co nazywa się gender mainstreaming. Co jest jego zasadą? Cytując Równościowy słownik gender – obowiązująca w Polsce i Unii nadrzędna zasada gender mainstreaming to: uwzględnienie społecznego i kulturowego wymiaru płci we wszystkich [podkr. – PB] dziedzinach życia oraz we wszystkich działaniach Unii Europejskiej, włączenie perspektywy gender do wszystkich aktywności realizowanych przez kraje członkowskie, we wszystkich wymiarach życia społecznego, ekonomicznego, politycznego, we wszystkich realizowanych projektach, bez względu na ich tematykę. Wszystkie realizowane polityki muszą być weryfikowane pod kątem zapewnienia równego dostępu i równego udziału obu płci. Zatem gender mainstreaming to totalitaryzm.

Kwestia druga to antychrześcijański charakter gender. I to nie tylko dlatego, że uwłacza on wizji małżeństwa i rodziny. Wprowadzając tzw. „płeć kulturową”, gender odrzuca prawdę o Stwórcy i stworzeniu. Przeczy tej prawdzie. W chrześcijaństwie wyznajemy, że Chrystus oddał życie za każdego człowieka. Ale w gender nie ma tożsamości osobowej, nie ma właściwie pojęcia człowieka, kluczowa jest orientacja seksualna. Zatem – można pytać, czy teoria gender chce, godzi się na akt zbawczy Chrystusa? A gdyby nawet uznawała możliwość tego aktu w stosunku nie do orientacji, ale do człowieka, to rodzi się kolejne pytanie: czy możliwe jest w tej teorii uznanie jakiegokolwiek aktu zbawczego, czyli aktu wyzwolenia człowieka, skoro naczelną zasadą jest nie wyzwolenie z zaburzeń, ograniczeń, patologii, ale tolerancja.

Skoro tak, to trzeba powtórzyć za św. Pawłem: Nie wprzęgajcie się z niewierzącymi w jedno jarzmo. Cóż bowiem ma wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? (2 Kor 6,14–15). Te zdania nie wymagają chyba komentarza.

Można jednak w tym miejscu przypomnieć powszechnie stosowaną i propagowaną, przypomnianą także ostatnio przez biskupów polskich, zasadę szacunku dla człowieka, także dla osób identyfikujących się z LGBT. Biskupi przypominają, że obowiązek szacunku dla tych osób nie oznacza bezkrytycznego akceptowania ich poglądów.

Czym jednak jest i powinien być ten szacunek? Otóż źródłem tego szacunku jest – jak przypominał św. Jan Paweł II – ludzka godność, odkrywana w blasku Prawdy przyniesionej przez Chrystusa. Jest to godność potwierdzona w sposób szczególny poprzez Krzyż i Odkupienie. Oczywiście, brzmi to teologicznie, ale czy nie warto uczynić tych słów kluczem do podejmowania konkretnych postaw? Czyż wyrazem szacunku jest tolerowanie zła istniejącego w drugim człowieku? Zła, ze swej natury agresywnego? Czy wyrazem szacunku nie jest raczej pomoc drugiemu, uwikłanemu w zło, w przyjęciu Odkupienia? Taka pomoc oznacza z jednej strony sprzeciw i niezgodę na to zło. Nie tylko dlatego, że ono zagraża mojemu dobru, dobru wspólnoty, do której należę, dobru wspólnemu narodu. Także dlatego, że to zło niszczy jego sprawcę.

Wyrazem tej pomocy jest i powinna być kampania edukacyjna, medialna, ale także działalność na rzecz nowelizacji prawa stanowionego. Czego wyrazem jest bowiem prawo, które pospolitego agresora aresztuje, a w kilka dni po aresztowaniu uwalnia, przyzwalając na kolejne akty agresji, tym szersze zakresowo, że dokonywane w przestrzeni medialnej?

Istnieje potrzeba podjęcia, także z użyciem dostępnych środków prawnych i z użyciem legalnych sankcji, działań ograniczających akcje, które niszczą ład społeczny, usiłują narzucić totalitarny system, podżegają do neomarksistowskiej walki już nie klas, ale walki płci… A wszystko nie tylko po to, by się bronić przed złem, ale także by bronić przed autodestrukcją człowieka złem owładniętego. Taki proces wyzwalania człowieka ze zła jest w swej najgłębszej istocie postawą szacunku dla niego. Obojętność wobec zła niszczącego drugiego jest również szkodliwa i krzywdząca.

Ks. prof. dr hab. Paweł Bortkiewicz TChr