Mądre głowy współczesności każą nam zastanawiać się, jaki świat pozostawimy kolejnym pokoleniom, jeśli nie będziemy segregować odpadów albo nie zaprzestaniemy masowej produkcji plastiku. Pytanie o naszą odpowiedzialność względem następnych generacji jest jak najbardziej zasadne – ale niekoniecznie z powodów ekologicznych…
Na nasze dzieci czyha szereg zagrożeń, dość wymienić kilka oczywistych: swobodnie dostępna pornografia czy coraz wymyślniejsze używki, rozmaite uzależnienia (których to istnieje już tak wiele, że niejeden współczesny rodzic nie umiałby ich nawet nazwać), przemoc, działalność sekt. To jednak tylko te najbardziej oczywiste niebezpieczeństwa, często uświadamiane nam przez organizacje społeczne i różnorakie programy edukacyjne.
Ale przecież nasze dzieci często nie wiedzą, kim jest Bóg. Może i jeszcze w coś wierzą, ale same nie wiedzą w „co” czy w „kogo”. W związku z tym nie wiedzą też, co z wiary w Trójjedynego Boga wynika? Na naszych oczach starzeje się jedno z ostatnich pokoleń, dla którego oczywiste było, że z Wiary wynika określona moralność.
Młodzi często wybierają zło. Dlaczego?
Dlatego, że nie nauczyliśmy ich zła od dobra odróżniać!
Żyjemy w dobie abdykacji. Abdykują papieże, ojcowie i matki porzucają rodziny, nawet niektórzy biskupi coraz częściej deklarują, że chcą uczyć się od wiernych, a nie odwrotnie. Jednak my, katolicy, nie możemy abdykować – nie możemy zrezygnować z naszych obowiązków stanu. A obowiązkiem każdego rodzica, dziadka, ojca i matki chrzestnej, starszego brata czy siostry jest nauczać o naszej wierze i moralności młodsze pokolenia.
Świat młodych to dziś internetowe śmieszne filmiki, zabawne zdjęcia, ale także wszechobecne porady na temat żywienia, ubioru i stylu życia, a także popularne i kształtujące określone postawy seriale. Dobrych, katolickich wartości jest tam jak na lekarstwo. Liczy się wyłącznie dobra zabawa, egoizm i wszechobecny seks…
A my, rodzice? Dziadkowie? Chrzestni? Czasem albo jesteśmy już w tym wieku, że nie rozumiemy „w co klikają” nasi najmłodsi krewni, albo nie przejmujemy się tym, albo wręcz sami w tym z nimi uczestniczymy, zamiast nauczyć ich odróżniania dobrych treści, zjawisk, mód i tendencji od złych. Również treści, zjawisk, mód i tendencji religijnych! Nie chodzi tylko o sekty, ale również o wszelakie postępowe, stojące w sprzeczności z Tradycją i rozumem interpretacje naszej świętej Wiary!
To wszystko przez nas. Przez to, że nie nauczyliśmy dzieci podstaw naszej religii. Że w pewnym momencie wielu z nas uznało, iż szkoła nauczy dzieci wszystkiego i my nie musimy się już niczym zajmować. Że biernie przyglądaliśmy się, gdy w wielu szkołach lekcje religii katolickiej stawały się lekcjami ogólnego religioznawstwa albo pogadankami o niczym.
A teraz – rachunek sumienia. Kiedy ostatni raz przyszło nam do głowy, by porozmawiać o Bogu w naszej rodzinie? Kiedy przeczytaliśmy fragment katechizmu i porozmawialiśmy o nim przy stole? Kiedy ostatni raz wypowiedzieliśmy się stanowczo po katolicku, poświadczając, że jakieś zachowanie „nie przystoi”, że inne jest grzechem, że nie podoba się Bogu, a jeszcze inne jest po prostu niemoralne?
Kiedy ostatni raz naprawdę wychowywaliśmy własne dzieci czy wnuki? Nie tylko przez przykład, ale i przez wykład…
Krystian Kratiuk
Kilka dni przed Świętami Wielkanocnymi redakcję „Przymierza z Maryją” odwiedzili Państwo Anna i Jerzy Kasperczykowie z Krakowa, którzy wspierają Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od początku jego istnienia. – Prowadzicie Państwo dobrą działalność. Wiem, że teraz jest ciężej, ale z pomocą Bożą…, bo inaczej się nie da – mówi pani Anna.
– Do Apostolatu Fatimy należymy wspólnie z mężem od 2001 roku – kontynuuje. To się stało tak, że listonosz przyniósł do naszej pracy ulotkę Stowarzyszenia. Zainteresowaliśmy się i napisaliśmy…
Aktywni Dobrodzieje Stowarzyszenia
– Bierzemy udział w kampaniach organizowanych przez Stowarzyszenie i modlimy się, wykorzystując otrzymane materiały. Wzięliśmy też udział w akcji, podczas której zbierano pieniądze na wykupienie i remont siedziby Stowarzyszenia przy ul. Augustiańskiej w Krakowie – dodaje pan Jerzy. – Parę lat temu byliśmy na ul. Augustiańskiej podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej – dopowiada pani Anna. – Ja osobiście byłam też gościem na jednym z Kongresów Konserwatywnych, który odbywał się w Krakowie przy ul. Sławkowskiej. To było bardzo przyjemne doświadczenie. Do wspierania Stowarzyszenia wciągnęliśmy naszą mamę, która obecnie ma już 96 lat, ale wciąż otrzymuje i czyta „Przymierze z Maryją”. [...]
[Pełny tekst w wydaniu papierowym]
Szanowny Panie Prezesie!
Jestem osobą wiekową (88 lat), schorowaną – o bardzo niewielkich możliwościach działania. Od lat jestem zwolenniczką działalności Pana oraz Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi. Dziękuję Panu Bogu za Pana osobę, modlę się od kilkunastu lat o powodzenie Waszych akcji. W życiu wiele przeżyłam i widziałam, mogę więc obiektywnie ocenić Waszą działalność. Wyrażam więc mój ogromny szacunek za wszystko, czego dokonujecie. Dziękuję za Wasze pisma, w szczególności za „Przymierze z Maryją” oraz za inne materiały. Jestem także szczególnie wdzięczna za Waszą akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”, która nasuwa pytanie: Dokąd zmierzasz Polsko? Panie Prezesie – oby Pan Bóg dał Panu dużo zdrowia i siły!
Joanna z Bytomia
Szczęść Boże!
Dziękujemy Państwu za akcję „Stop deprawacji polskich dzieci”. Cieszymy się, że została podjęta taka inicjatywa. Chętnie się do niej włączamy. Kształtowanie w duchu Bożym naszych dzieci od najmłodszych lat to nasz obowiązek i najważniejszy cel naszego życia. Dlatego musimy czynić wszystko, co w naszej mocy, aby ocalić dzieci od zgorszenia, a szkoła to przecież drugi dom naszych dzieci. Szczęść Boże dla Waszej pięknej pracy! Prosimy o modlitwę w obliczu choroby nowotworowej, z którą musimy się zmagać w naszej Rodzinie.
Agnieszka i Witold z Podkarpacia
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Dziękuję za wszystkie otrzymane od Państwa materiały, które sobie bardzo cenię i które zajmują w moim domu szczególne miejsce. Postanowiłam też napisać, by dać świadectwo. Moje pierwsze badania medyczne wypadły niekorzystnie, później nastąpiła biopsja i „wielkie czekanie”. Cały czas nie traciłam nadziei. Wszystko zawierzyłam Bogu i Maryi, modląc się jednocześnie nowenną do św. Ojca Pio, którego to obrazek i relikwie dostałam od Was. Zaraz potem odebrałam wiadomość, że nie mam komórek rakowych. Dziękuję Bogu, Maryi i św. Ojcu Pio za łaskę zdrowia, a Wam za dzieło, które prowadzicie. Niech dobry Pan Bóg błogosławi w Waszej wspaniałej pracy… Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Renata
Szanowny Panie Redaktorze, Szanowny Panie Prezesie
Zdaję sobie sprawę, że chwilę się nie odzywałam, ale było to spowodowane moją niedyspozycją, którą odczuwam od zeszłego roku. Miałam nadzieję na poprawę. Niestety, poważny wiek spowodował moją niepełnosprawność ruchową. Bardzo mi trudno zachować pionową postawę i równowagę, dlatego w domu mam dokładnie wytyczony bezpieczny obszar poruszania się, a na zewnątrz metalowy wózek, który umożliwia mi poruszanie się na niewielkich dystansach. Z powodu wielu ograniczeń i zmian, wiele spraw przejęły moje dzieci. Teraz niestety ze względów zdrowotnych obawiam się, że będę zmuszona opuścić Stowarzyszenie i „Przymierze…”, o czym jest mi trudno i przykro pisać i mówić. Przyzwyczaiłam się bowiem do kontaktów z Wami poprzez wsparcie, lektury, dyskusje na aktualnie zamieszczane tematy, możliwość uczestnictwa w spotkaniach „Przymierza z Maryją” i liczne okazje do podzielenia się z bliźnimi efektami moich praktyk religijnych i możliwością wykazania się religijną postawą.
Dla mnie osobiście wspieranie „Przymierza…” jako największego pisma dla katolików w Polsce było i jest satysfakcjonujące i ważne. Nie bez znaczenia są osobistości od lat związane i utożsamiane z pismem. Redaktor naczelny we wstępie do każdego egzemplarza zapoznaje z jego tematyką, ale też akcentuje najważniejsze przesłania obecnej chwili, tj. że wszystkie aktualne wydarzenia nie mogą przesłaniać faktu w jakich czasach żyjemy obecnie i co jest naszym teraźniejszym obowiązkiem. Cenię także postawę Prezesa Stowarzyszenia, p. Sławomira Olejniczaka za pracowitość, energię i siłę działania. Niebanalne formy imiennego i adresowego sposobu komunikowania się też mają wielu zwolenników i entuzjastów. A w piśmie szczególną uwagę przykuwają: temat główny, święte wzory, kampanie, lektury duchowe, felietony, problemy. Ciekawa tematyka poszerza grono Czytelników.
Kończąc, pragnę złożyć na ręce Pana Prezesa oraz Pana Redaktora i całej Redakcji moje podziękowania i pozdrowienia. Życzę dużo wytrwałości i siły w działaniu. Pragnę też zapewnić o swojej modlitwie w Waszej intencji i intencji Przyjaciół. Szczęść Boże!
Zofia
Od Redakcji:
Szanowna Pani Zofio!
Z całego serca dziękujemy za Pani piękne, pełne serdeczności i szczerości słowa. To dla nas zaszczyt, że mogliśmy być częścią Pani codzienności i duchowej drogi przez tak długi czas. Mimo wszelkich trudności, ufamy, że nadal będziemy mieć ze sobą kontakt! Dziękujemy za Pani zapewnienie o modlitwie. Prosimy również przyjąć nasze modlitwy i życzenia wszelkich łask Bożych, szczególnie w tym wymagającym czasie. Niech Matka Najświętsza otacza Panią swoją opieką, a Duch Święty napełnia siłą, pokojem i nadzieją.
Z wdzięcznością i szacunkiem
Redakcja „Przymierza z Maryją” oraz Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi
Szczęść Boże!
Bardzo dziękuję Stowarzyszeniu Ks. Piotra Skargi za obfite, mądre, rozsądne i aktualne tematy poruszane w korespondencji i wydawnictwach, przypominające wielokrotnie ważne wydarzenia historyczne, ważne zdarzenia utwierdzające w człowieku głęboko wierzącym i myślącym rzeczywistą prawdę, że nasza wiara opiera się na ufności, że Pan Bóg działa w naszym imieniu i z wielką mocą, że prowadzi nas dobrymi drogami. Jest to bardzo ważne, że Prezes Stowarzyszenia i Redakcja „Przymierza z Maryją” swoją pracą stale wzmacniają i przypominają o obecności Pana Boga w naszym życiu. Ufam, dziękuję i proszę o dalsze wskazówki prowadzące do dobrego i mądrego działania. Serdecznie pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości i zdrowia w działalności!
Cecylia z Poznania