W dniach 21–24 października pielgrzymi Apostolatu Fatimy gościli w miejscu objawień Matki Bożej. 37-osobowa grupa pielgrzymów oprócz bazyliki Matki Bożej Różańcowej w Fatimie odwiedziła także inne, ważne z religijnego i historycznego punktu widzenia miejsca – klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha, cysterski klasztor w Alcobaça oraz pięknie położoną nad Atlantykiem miejscowość Nazaré, gdzie w tamtejszym kościele szczególną czcią jest otaczana figura portugalskiej Czarnej Madonny. Pątnicy udali się także do Lizbony.

Na naszych łamach wrażeniami z pielgrzymki dzieli się jeden z opiekunów grupy – Valdis Grinsteins.

W Fatimie pewne rzeczy nie zmieniają się nigdy. Inne ulegają zmianie, czasami na lepsze, a czasem na gorsze. Interesujące, że po powrocie do Polski i przemyśleniu odbytej pielgrzymki w pamięci zostaje to, co niezmienne…

Przede wszystkim wrażenie, że znaleźliśmy się w miejscu uprzywilejowanym. W miejscu, gdzie Niebo zetknęło się z ziemią i do dziś odczuwalne są konkretne tego skutki. Trudno zmierzyć łaski otrzymane podczas takiej pielgrzymki, można jedynie stwierdzić, że są przeobfite. Fatima to miejsce, gdzie zawsze, przy każdej wizycie w sanktuarium otrzymujemy liczne łaski i wracamy lepsi, niż byliśmy przed wyjazdem.

Drugie wrażenie to poczucie przynależności do Kościoła powszechnego. Patrzymy na najróżniejszych ludzi nawiedzających sanktuarium, słuchamy, jak odmawiają Różaniec w nieznanych nam językach, pozdrawiamy osoby przybyłe z drugiego krańca świata, a wszystko to pomaga nam lepiej zrozumieć prawdziwy cud, jakim jest katolicyzm.

Trzecia rzecz to poczucie, że jesteśmy w miejscu, gdzie nasze modlitwy zostają w szczególny sposób wysłuchane. Jak gdyby istniało „bezpośrednie połączenie” z Niebem. Widzimy ludzi modlących się o każdej porze w kaplicy Objawień, niektórzy spędzają tu na modlitwie całą noc.

Czwarta sprawa, która przyciągnęła moją uwagę, to widok tylu pielgrzymów w akcie pokutnym obchodzących kaplicę Objawień na kolanach albo podążających do niej na klęczkach z zewnętrznego dziedzińca (to ponad 300 metrów!). Nie jest to łatwe, zapewniam z własnego doświadczenia… Jednak w tych skomplikowanych czasach, w jakich żyjemy, tak wielu ludzi ma do wybłagania pilną łaskę, obietnicę do wypełnienia albo potrzebę dziękczynienia za otrzymany dar!

Nasza grupa liczyła 37 pielgrzymów. Wielu z nich po raz pierwszy udało się w tak daleką podróż. Byli szczęśliwi, że mogli zobaczyć Portugalię, kraj tak inny od Polski, a jednak mający z nią wiele wspólnego, co jest owocem wspólnej dla obu tych państw cywilizacji katolickiej. Nasi pielgrzymi uznali Portugalczyków za sympatycznych, prostolinijnych, układnych i przyjmujących wszystko ze spokojem.

Warte wspomnienia wydaje mi się pewne osobiste spostrzeżenie. Otóż, kiedy przyszła pora, aby zostawić intencje przesłane przez naszych korespondentów, którzy wzięli udział w akcji „Twoje Światło w Fatimie”, strażnik sanktuarium powiedział nam, że z powodu braku wolnej przestrzeni co najmniej na kilka godzin trzeba je umieścić w specjalnym miejscu. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu tym miejscem specjalnym okazało się wnętrze kaplicy Najświętszego Sakramentu, zaledwie 15 metrów od miejsca, gdzie Najświętsza Maryja Panna ukazała się pastuszkom. Zazwyczaj składa się tutaj tylko przysyłane Matce Bożej bukiety i kompozycje kwiatowe, a nie prośby. Wydało mi się to znakiem szczególnego upodobania dla tych, którzy w Polsce uczestniczą w Apostolacie Fatimy.

I na zakończenie coś, co mnie zawsze najbardziej w Fatimie porusza: procesja z figurą Najświętszej Dziewicy wokół dziedzińca sanktuarium. Widok tylu wiernych, nieodmiennie podążających za cudowną figurą w skupieniu, bez pośpiechu czy rozmów, śpiewających tradycyjne pieśni w różnych językach, niosących zapalone świece wśród ciemności nocy, ma swą wymowną symbolikę. W neopogańskich, mrocznych czasach, w jakich dziś żyjemy, wciąż jest wiele osób, które rozjaśniają swoje otoczenie niesionym w sercach światłem wiary; które pragną w miarę możliwości iść u boku Maryi Dziewicy albo przynajmniej podążać tuż za nią. Pochodzą ze wszystkich zakątków tej ziemi i modlą się we wszystkich językach…

Kto wie, Drogi Czytelniku, może w nadchodzącym roku i Ty dołączysz do naszej pielgrzymki? Może Matka Boża Fatimska czeka, abyś swoją modlitwę i swoje intencje sam przyniósł do Jej sanktuarium…

Valdis Grinsteins