Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Żyjemy w czasach szumu informacyjnego. Sami niejednokrotnie mieliśmy okazję przekonać się, jak nieprawdziwe i tendencyjne potrafią być informacje podawane w telewizji, internecie czy prasie. Niekiedy nie musi to być kłamstwo wprost, ale mówienie tzw. „półprawdy” albo „niepełnej prawdy”.

Spróbujmy się więc zastanowić, czy my mamy wpływ na informacje, którymi się dzielimy z innymi i jakie one powinny być, by nie szkodziły bliźnim i nie były obrazą Pana Boga. Musimy przy tym pamiętać, że On jest przecież autorem ósmego przykazania, stojącego na straży prawdy. Chodzi mi tutaj o jeden rodzaj informacji – taki, który jest omawianiem postępowania, a czasem wyglądu, pochodzenia etc. ludzi żyjących wokół nas. Wiemy, że w gronie kilku osób zazwyczaj rozmowa idzie w kierunku naszych bliźnich, których aktualnie między nami nie ma. Czy tak się godzi?

Zwróćmy uwagę, że gdy chodzi o ludzi powszechnie znanych, to wolno nam oceniać ich słowa i czyny – te, które znają wszyscy. Tzw. celebryci publicznie wypowiadają się na różne tematy, a zatem mówią także do nas, stąd to przyzwolenie.

Grzech obmowy, o którym dzisiaj chcę powiedzieć, jest natomiast celowym i niepotrzebnym opowiadaniem o kimś rzeczy złych, które są ogólnie nieznane. Będzie to też przypisywanie naszym znajomym działania czy mówienia ze złych pobudek. I jest to grzech. Ósme przykazanie Boże stoi przecież nie tylko na straży prawdy, ale także dobrego imienia naszych bliźnich.

Pierwszym z powodów, który każe nam zaprzestać plotkowania, jest oczywiście chęć przestrzegania przykazania miłości Boga i bliźniego. Drugim – też bardzo ważnym – jest fakt, że nikt nie mieszka we wnętrzu drugiego człowieka, a zatem nie wiemy, co on naprawdę czuje, co myśli, a nawet jeżeli robi coś niewłaściwego, to nie wiemy, czy jest tego świadomy i co nim kieruje. Do takich sytuacji idealnie pasuje nakaz Pana Jezusa, że jeżeli nas niepokoi czyjeś zachowanie, powinniśmy najpierw porozmawiać z nim w cztery oczy. Roztrząsanie wad bliźniego w towarzystwie innych jest niesprawiedliwe. Wystarczy, że postawimy się na moment w położeniu osoby obmawianej. Czy w ogóle chcielibyśmy, żeby ktoś nas oceniał poza naszą wiedzą, przypisywał nam złe intencje? Czy nie czulibyśmy się wtedy upokorzeni, a nawet zdradzeni? Często dochodzi do tego, że udając przyjaciół, dowiadujemy się czegoś od znajomych, a potem dzielimy się tym z innymi, wmawiając sobie, że to nic wielkiego, bo przecież „wszyscy” rozmawiają o innych. Pamiętajmy jednak, że pierwszą naszą wskazówką powinno być nie to, co robią „wszyscy”, ale czy to przystoi katolikowi i słudze Matki Bożej.  

Kościół od wieków naucza, że wolą Bożą jest nie tylko milczenie o wadach naszych bliźnich, nawet jeżeli są to wady prawdziwe. Więcej – mamy próbować bronić dobrego imienia ludzi obmawianych. Kto przyłącza się do obmowy, grzeszy tak samo, jak ten, kto ją rozpoczął. Bardzo często ludzie nie znając przecież ani powodów cudzego postępowania, ani też trudności, nieraz dramatów, które inni przeżywają, znają tylko to, co jest uzewnętrznione. Nasz sąd w takim przypadku zazwyczaj jest mylący, dlatego że człowiek zwykle mierzy innych własną miarą.

Pozwólcie, że posłużę się przykładem. Jakiś czas temu oglądałem film o św. Siostrze Faustynie. Obraz ten przedstawiał relację jednej z żyjących sióstr, która znała świętą za życia, wspominała jej życie i to, jak ją traktowały inne siostry, w tym ona sama. Z niedowierzania lub wręcz z zazdrości, że jako niewykształcona ma objawienia Pana Jezusa, nie przepuściły żadnej okazji, żeby jej dokuczyć, wyśmiać ją, a najczęściej – obmówić. Inni święci też cierpieli na skutek obmów. Moglibyśmy tutaj wymienić choćby św. Ojca Pio czy św. Teresę od Dzieciątka Jezus. I to właśnie jest przerażające, że obmowa nie zatrzymuje się nawet przed klauzurą, wchodzi wszędzie i jest jako grzech tolerowana.

Nie chcemy ponadto pamiętać, że ludziom o słabej psychice może ona uczynić wielkie szkody. Ludzie obmawiani mogą bowiem stracić ochotę do kontaktów towarzyskich, gdy się dowiedzą, że inni ich nie szanują i szargają im opinię.

Ale… Można by jeszcze bronić się w taki sposób, że mówienie o wadach innych może ostrzec przed nimi i ich złym postępowaniem dobroduszne osoby, które mogą zostać przez nich zwiedzeni lub wykorzystani. Otóż, na pewno warto przestrzegać przed skutkami „zadawania się” z ludźmi złymi, ale należy to robić bez wdawania się w szczegóły i osądzania. Wystarczy powiedzieć na przykład: To nie jest właściwe towarzystwo dla ciebie.

Nic nie upoważnia nas do rozpowiadania o wadach i osądzania postępowania bliźnich. No chyba że jesteśmy za nich odpowiedzialni.

Drodzy Czciciele Maryi! Popatrzmy na naszą Matkę. Jak bardzo ceniła swój dar mowy. Ewangelie zapisują tylko bardzo nieliczne jej słowa, ale za to pełne treści . Choć to bardzo trudne, bierzmy przykład z Matki Bożej i dbajmy o dobre imię bliźniego tak, jak chcemy, by szanowano nasze. Amen.