Na skraju przepaści
Kobieta przy taśmie produkcyjnej bezsprzecznie się marnuje i degraduje. Niestety, wiele współczesnych kobiet próbuje się realizować na terenach niemających nic wspólnego z matkowaniem i często kosztem własnego macierzyństwa. Efektem tego jest zagubienie i idące za tym coraz powszechniejsze niezadowolenie, zgorzknienie i frustracja. Kobiety są masowo nieszczęśliwe i coraz bardziej zbuntowane przeciwko mężczyznom. W pewnym sensie… słusznie. Bo to mężczyzna, odwieczny opiekun kobiety, pozwolił jej się zagubić, uciec z „terenów”, na których mogłaby się czuć bezpieczna i szczęśliwa.
Nie dzieje się to wszystko przypadkiem czy też na drodze jakiegoś naturalnego procesu. Są bowiem w świecie siły (sprzymierzone z ojcem kłamstwa), które sprytnie podsycają procesy wychodzenia zarówno mężczyzn jak i kobiet ze swych odwiecznych ról – ojcostwa i macierzyństwa. Dla wierzących są to role przypisane przez Stwórcę. Są zatem rolami, poprzez wypełnianie których człowiek może osiągnąć pełnię szczęścia na ziemi i zbawienie wieczne.
Mężczyzna wchodzący w rolę opiekuna, obrońcy, żywiciela, przewodnika, „kapitana okrętu” wznosi się na szczyty swych człowieczych możliwości, szczyty ofiarności i odpowiedzialności aż do gotowości poświęcenia życia za powierzonych jego opiece. Podobnie kobieta, zanurzona w swoim macierzyństwie, gotowa jest oddać życie za każde ze swych dzieci i w ten sposób, rozwijając swą kobiecość, osiąga pełnię szczęścia. Jak bardzo taki obraz kobiecości nie przystaje do oferty świata, by kobieta zabijała swe dzieci w zamian za prawo do źle pojętej wolności!
Zauważmy, że w rodzinie pełnię szczęścia może osiągnąć kobieta tylko przy boku kochanego i kochającego mężczyzny – męża-ojca.
Tymczasem w świecie istnieją potężne (finansowo) siły antagonizujące kobiety i mężczyzn. Przyświeca im idea buntowania kobiet przeciwko mężczyznom. Idea ta sama w sobie nie jest nowa. Już w XVIII wieku tajne związki w swych planach zniszczenia świata (w tym głównie Kościoła) na poczesnym miejscu stawiały nastawianie kobiet przeciwko mężczyznom. Jak widać, w XXI wieku, udało się to w stopniu dotychczas niespotykanym. I dlatego, mimo że ludzie posiadają dziś więcej dóbr materialnych niż kiedykolwiek, że zażywają coraz więcej coraz bardziej ekscentrycznych przyjemności, że odrzucili normy moralne zakazujące korzystania z pewnych niemoralnych przyjemności, są… coraz mniej szczęśliwi. Liczba rozwodów rośnie lawinowo, tym samym wzrasta liczba osieroconych i zagubionych w życiu dzieci, w efekcie zaś rośnie przestępczość, ilość samobójstw przekracza w wielu krajach liczbę ofiar wypadków komunikacyjnych. Świat stoi na skraju przepaści. Pytanie czy w imię „postępu” zrobi krok naprzód i… nieodwracalnie runie w przepaść?
Wierzę, że nie. Bo jednocześnie można obserwować proces powstawania wspaniałych rodzin bazujących na nauce Kościoła, na Bożych zasadach. Te rodziny oparte mocno na Chrystusie na pewno przetrwają. Mamy wszak obietnicę, że dom zbudowany na skale nie runie. Co prawda i w niego uderzą wichry i nawałnice, ale ostatecznie się ostoi, bo na skale jest zbudowany. A skałą jest Chrystus.
Patrzcie, jak oni się kochają
Powiedzmy jednak, że przetrwają poszczególne rodziny, ale co z całym światem? Tu również mamy obietnicę, że Kościoła Chrystusowego nie pokonają siły piekielne. Na tym buduję nadzieję na przetrwanie świata, na uratowanie rodziny. Mogę się jednak spotkać z zarzutem, że to nadzieja tylko dla wierzących. Tak. Niewierzący skazani są na beznadzieję! Chyba, że patrząc na szczęśliwe rodziny powiedzą jak za pierwszych chrześcijan: patrzcie jak oni się kochają. I pozazdroszczą. I nawrócą się. I odzyskają nadzieję!
Obchodzimy właśnie piękny jubileusz… 25 lat temu w Krakowie grupa młodych katolików powołała do życia Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, by wzorem swego patrona budzić uśpione sumienia Polaków – wzywać do nawrócenia, dbać o duchowe dobro kraju i pielęgnować tradycyjną pobożność.
Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Po raz kolejny mogłam się o tym przekonać, kiedy dostałam możliwość towarzyszenia jako opiekun naszym Przyjaciołom – Apostołom Fatimy w pielgrzymce do miejsc, gdzie Matka Boża objawiła się trojgu pastuszkom.
Odkąd pamiętam, maj gra melodię „łąk umajonych”. Wszystko dzięki mojemu tacie, który od najmłodszych lat zabierał mnie na nabożeństwa majowe. Uczciwie trzeba przyznać, że z biegiem lat, wśród natłoku codziennych spraw i zmartwień, zdarza się zaniedbywać w sprawach Nieba, ale Matka Najświętsza o swoich dzieciach nie zapomina nigdy. Najlepszy dowód stanowi dla mnie ta możliwość, by miesiąc po ślubie móc razem z mężem zawierzyć nasze małżeństwo i rodzinę bezpośrednio Fatimskiej Pani.
Jestem przekonana, że choć nasza grupa pielgrzymów została wyłoniona na drodze losowania, nikt z nas nie znalazł się tutaj przypadkiem. I tak z sercami przepełnionymi wdzięcznością za ten niespodziewany dar, o trzeciej nad ranem 16 maja 2024 roku wyruszyliśmy w podróż do miejsca, gdzie Niebo dotknęło ziemi.
Fatima przywitała nas pochmurnym niebem i deszczem. Nie popsuło nam to bynajmniej radości z faktu, że dotarliśmy do naszej ukochanej Matki. Co ciekawe podobna pogoda towarzyszyła nam w ciągu całego wyjazdu. Szare i posępne poranki zamieniały się w słoneczne, ciepłe popołudnia. Całkiem jak w życiu, kiedy co dzień splatają się chwile radosne i smutne.
Po pierwsze: Fatima
Każdy dzień rozpoczynaliśmy od Mszy Świętej w Kaplicy Objawień, a kończyliśmy wspólnym Różańcem i procesją z figurą Matki Bożej. Niesamowity był to widok na wielki plac wypełniony modlitwą i śpiewem tysięcy ludzi, rozświetlony światłem tysięcy świec.
Jeden dzień naszej pielgrzymki poświęciliśmy, by poznać miejsca i historię związaną z objawieniami. Odwiedziliśmy muzeum, w którym przechowywane są wota ofiarowane w podzięce Matce Bożej. Przeszliśmy Drogę Krzyżową, wędrując ścieżkami, którymi chodzili Łucja, Hiacynta i Franciszek. Zobaczyliśmy miejsca, w których mieszkali. Mogliśmy wyobrazić sobie, jak wyglądało ich codzienne życie. Zwiedziliśmy również przepiękną bazylikę Matki Bożej Różańcowej, gdzie pochowani są pastuszkowie z Fatimy. Niestety, majestat tego miejsca objawień niszczy brzydota wybudowanej naprzeciwko bazyliki poświęconej Trójcy Przenajświętszej…
Po drugie: zachwyt
Pielgrzymka do Fatimy, oprócz uczty dla duszy, była okazją do zobaczenia perełek architektury portugalskiej. Klasztor hieronimitów w Lizbonie, zamek templariuszy w Tomar, klasztor cystersów w Alcobaça, klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha… aż trudno uwierzyć, że te majestatyczne budowle zostały zbudowane przez ludzi, którzy do dyspozycji mieli tylko „sznurek i młotek”. Przez, zdawałoby się, zwykłe mury tchnie duch ad maiorem Dei gloriam i przypomina o czasach, kiedy ludzie w większości potrafili wyrzec się korzyści dla siebie, bo wiedzieli, po co i dla Kogo na tym świecie żyją. Może jeszcze wrócą czasy dzieł Bogu na chwałę i ludziom na pożytek…
W czasie pielgrzymowania mieliśmy także okazję odwiedzić małe, urocze miasteczko Obidos. Pełne wąskich uliczek, białych domów, gdzie czas płynie zdecydowanie wolniej i przypomina o tym, jak ważne jest dobre przeżywanie tu i teraz. Ogromne wrażenie zrobiła też na nas pięknie położona nadmorska miejscowość Nazaré, z przepiękną plażą i oceanem, którego ogrom jednocześnie przeraża i zachwyca. Tutaj także znajduje się najstarsze portugalskie sanktuarium Maryjne, gdzie przechowywana jest figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą – jak głoszą legendy – wyrzeźbił sam św. Józef!
Po trzecie: ludzie
Jednak te wszystkie miejsca, widoki, przeżycia nie byłyby takie same, gdyby nie towarzystwo. Wielką wartością było dla mnie poznanie naszych drogich Apostołów. Nieoceniona była również rola pani pilot, która swoimi barwnymi opowieściami ożywiała wszystkie odwiedzane przez nas miejsca.
Z dalekiej Fatimy…
To były cztery dni wypełnione modlitwą, zwiedzaniem, rozmowami… Intensywne, ale warte włożonego wysiłku. Odwiedzenie miejsca, do którego z Nieba osobiście przybyła Matka Najświętsza, to wielki przywilej i łaska. Nie można jednak zapominać, że najważniejsza jest prośba, którą kieruje Ona codziennie do każdego z nas – by chwycić za różaniec i zapraszać Ją do naszych zwyczajnych spraw i obowiązków!
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję za wszystkie „Przymierza z Maryją”. To jest moja lektura, na którą czekam i którą czytam „od deski do deski”. Wciąż odnajduję w niej coś nowego i pożytecznego. Składam serdeczne podziękowania i życzę całej Redakcji dużo zdrowia i wytrwałości w tym, co robicie. Jest to dla wielu ludzi olbrzymim wsparciem!
Anna z Podkarpacia
Szczęść Boże!
Bardzo szlachetna i potrzebna jest Wasza kampania poświęcona Matce Bożej Rozwiązującej Węzły. Różne węzły-problemy dotykają bardzo wielu Polaków. Jestem również zaniepokojony, że coraz więcej dzieci i młodzieży zmaga się z depresją i zaburzeniami lękowymi, jak również z wszelkimi uzależnieniami, czy to od alkoholu, czy innych używek. To bardzo niepokojące, gdyż problem ten nasila się i jest bardzo trudny do rozwiązania. Myślę jednak, że uda się rozwiązać większość węzłów za sprawą Matki Najświętszej.
Wojciech z Buska-Zdroju
Szanowny Panie Prezesie!
Na Pana ręce składam najserdeczniejsze podziękowania za nadesłane mi piękne i budujące życzenia urodzinowe. Pamiętam w moich modlitwach zanoszonych do Bożej Opatrzności o wszystkich pracownikach Stowarzyszenia na czele z Panem. Modlę się o Boże błogosławieństwo w życiu osobistym i zawodowym.
Zofia z Mielca
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Jako Apostołka Fatimy, na temat kampanii „Maryja rozwiąże każdy Twój problem” wypowiadam się z wielką ufnością do Matki Bożej, która pomoże rozwiązać każdy problem, gdy Ją o to prosimy. Wierzę w to głęboko. Jestem wzruszona, gdy czytam, jakie ludzie mają ciężkie sytuacje życiowe. Szanowny Panie Prezesie! Serdecznie dziękuję za wielkie dzieła, jakie tworzycie w Waszym Stowarzyszeniu. Dziękuję za poświęcony piękny obrazek, za książeczkę Maryjo, rozwiąż nasze węzły!, kartę, na której zapisałam problemy rodzinne. W modlitwie polecam Bogu i Matce Najświętszej całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Szczęść Wam Boże na dalsze lata. Z Panem Bogiem!
Irena z Bielska-Białej
Szczęść Boże!
Serdecznie dziękuję za przesłanie książki Św. Rita z Cascii. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Już czytamy, modlimy się. Za jej wstawiennictwem wypraszamy potrzebne łaski i opiekę nad rodziną i naszą Ojczyzną. Co roku pielgrzymujemy z parafii do sanktuarium w Nowym Sączu. Od dawna modlę się codziennie, aby za jej wstawiennictwem otrzymać łaski nieraz w trudnych sytuacjach. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Szczęść Wam Boże!
Józefa z Małopolskiego
