Czy rodzina jest we współczesnym świecie zagrożona? A może to wcale nie jest specyfika naszych czasów, bo siły pragnące rozkładu podstawowej komórki społecznej mają swe ideologiczne korzenie w zamierzchłej przeszłości? Na te pytania starali się odpowiedzieć uczestnicy II Kongresu Polskiej Rodziny, który odbył się na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W spotkaniu zorganizowanym przez Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia i Rodziny wzięli udział przedstawiciele organizacji prorodzinnych, samorządów oraz świata nauki.
Zacznijmy od smutnej konstatacji – rodzina uwierała od zawsze, zwłaszcza tych, którym marzy się zniszczenie porządku opartego na Wierze Katolickiej i rodzinie. Siły zmierzające do rozbicia rodziny są do tego doskonale przygotowane, mają olbrzymie pieniądze i znajomość najnowszych narzędzi manipulacji.
Na aspekt słabości „nauki o rodzinie” zwrócił uwagę prof. Michał Wojciechowski z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. – Studia nad rodziną wciąż walczą o godne miejsce w świecie akademickim – zauważył prof. Wojciechowski. Zdaniem prelegenta zauważalny jest brak okołorodzinnej refleksji naukowej. Ten fakt to efekt dominowania w świecie ideologii indywidualistycznej, widzącej w państwie zbiór jednostek. Warto dodać – jednostek zapatrzonych w siebie, w których słowniku pojęcia takie, jak poświęcenie, wierność, oddanie są przykryte grubą warstwą kurzu. – Prawodawca umacnia tendencję do życia indywidualnego – podkreślił Wojciechowski.
Oczywiście, osoby z doświadczeniem rodzinnym mogą się żachnąć: po cóż się uczyć tego, co oczywiste? Z pewnością jest w tym wiele racji, jednak obecność „rodzinnej” refleksji naukowej na uniwersytetach może stanowić doskonałą przeciwwagę dla idei lewicowych i lewackich o odcieniu genderowym, serwowanym studentom, niestety również w Polsce.
Na ciekawy aspekt, także wywołujący dość poważne kontrowersje, zwrócił uwagę redaktor Bartosz Marczuk. – Czy wspieranie rodziny przez samorząd i państwo jest moralne? – pytał Marczuk. A może najlepszym scenariuszem dla rodziny byłoby po prostu uwolnienie się od wpływu państwa? Wpływu, podkreślmy, uzależniającego w stopniu olbrzymim. Zawsze trzeba pamiętać, że ten, kto daje z kasy państwowej, po pierwsze musi wcześniej komuś zabrać, po drugie z pewnością będzie chciał czegoś w zamian. Czego? Na przykład całkowitego wpływu na edukację dzieci.
Najlepiej zilustruje ten fakt – poruszana podczas Kongresu – kwestia przyznawania szkołom przez Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia i Rodziny certyfikatów placówki „Przyjaznej Rodzinie”. Otrzymywać je mogą szkoły wolne od genderowego szaleństwa. Certyfikaty mają stanowić pewnego rodzaju gwarancję dla rodziców, że posyłając dzieci do danej szkoły, nie narażą ich na antyrodzinne „pranie mózgu”. Certyfikaty wzbudziły szczególne zainteresowanie resortu edukacji, którego działania na polu antyrodzinnym są szeroko znane. Szkoły, które przyjęły certyfikat, a także samo Centrum, zostały wzięte pod ministerialną lupę. Jaki to przyniosło efekt? Na szczęście odwrotny od zamierzonego przez resort. Mówił o tym na Kongresie starosta wołomiński Piotr Uściński. – Dziękuję minister Kluzik-Rostkowskiej za „nagłośnienie” naszych certyfikatów „Szkoły przyjaznej rodzinie”. Minister chciała zdmuchnąć naszą inicjatywę, a my złapaliśmy wiatr w żagle – zapewniał podczas swojego wystąpienia starosta Uściński. – Certyfikowanie to formalna blokada dla wkradającej się do szkół deprawacji odbywającej się pod płaszczykiem tzw. edukacji seksualnej – podkreślił.
Kolejny blok wystąpień stanowiły referaty poświęcone prorodzinnym pomysłom wdrażanym przez samorządy w różnych częściach Polski. – Musimy wziąć odpowiedzialność za to, co się wokół nas dzieje. Okazją do tego są m.in. wybory samorządowe. Rząd nie realizuje polityki prorodzinnej, robią to na szczęście samorządy. Weźmy przykład z Francji, gdzie w tragicznej sytuacji, jaką są rządy lewicy, udało się ją wypchnąć z samorządu – mówił Jacek Sapa, prezes Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia i Rodziny.
Rodzina nie może stanowić poligonu doświadczalnego dla zwolenników antykatolickiego i antyrodzinnego „porządku”. Systematyczne rozbijanie rodziny i umniejszanie jej roli odbywające się nie tylko na płaszczyźnie politycznej, lecz także medialnej stanowi gigantyczne i wielowymiarowe zagrożenie – od moralnego poczynając, na ekonomicznym kończąc. Dlatego tak ważne jest promowanie rodzinnego stylu życia, na co zwrócił uwagę prezes Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, Sławomir Olejniczak. – Kongres proponuje wizję zdroworozsądkową, opartą na inicjatywach obywateli. Powinni oni być ukształtowani na fundamencie moralności – stwierdził prezes SKCh.
Warto wspierać inicjatywy prorodzinne, warto o nich mówić w naszych rodzinach, wśród znajomych. Jednak, by móc stawić czoło antyrodzinnej nawałnicy, trzeba być do tego przygotowanym. Modlitwa i nabywanie wiedzy są najlepszymi drogami do skutecznego przeciwstawiania się genderowej rewolucji.
Wielki Post, Wielki Tydzień, Wielka Noc… Ten numer naszego pisma obejmuje czasowo jakże wielkie wydarzenia. Zatem pragniemy w temacie głównym odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie naszego Pana są Jego najwspanialszymi dla nas darami i dlaczego były niezbędne, byśmy mogli zbawić nasze dusze.
Dzisiaj prezentujemy Państwu sylwetkę pana Zdzisława Czajki, który wspiera Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od 2004 roku, a od 2008 roku należy do Apostolatu Fatimy. W listopadzie ubiegłego roku wziął udział w pielgrzymce Apostolatu do Sanktuarium Matki Bożej w Fatimie. Oto co nam o sobie opowiedział…
– Urodziłem się w Leżajsku na Podkarpaciu, a ochrzczony zostałem przez ks. Józefa Węgłowskiego w parafii pw. św. Józefa w Tarnawcu koło Leżajska. Potem wyjechałem z rodzicami, Władysławem i Reginą, na Opolszczyznę. Zamieszkaliśmy w Myszowicach, a należeliśmy do parafii pw. Świętej Trójcy w Korfantowie. W dzieciństwie byłem ministrantem i służyłem do Mszy Świętej w małej kapliczce w Myszowicach.
Zaangażowanie w życie Kościoła
– Po zawarciu małżeństwa przeprowadziłem się do swojej obecnej parafii pw. św. Marcina Biskupa w Jasienicy Dolnej, choć uczęszczam do kościoła filialnego pw. św. Mateusza w Mańkowicach. Przez kilka lat należałem wraz z żoną do Żywego Różańca, który teraz już niestety u nas nie istnieje. Poza tym przez 12 lat śpiewałem w chórze parafialnym.
– Kiedyś dostałem od mojego kolegi album poświęcony położonemu niedaleko od Mańkowic Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej na Szwedzkiej Górce. Nazwa Szwedzka Górka jest związana w obecnością na tych terenach w czasie wojny trzydziestoletniej wojsk szwedzkich. W czasach PRL-u jeździłem tam na coroczną Mszę Świętą z okazji tzw. dnia ludowego.
Obecnie w drugi dzień Zielonych Świątek odbywa się tam Zjazd Rolników.
– Od kilku lat sympatyzuję z Trzecim Zakonem ojców franciszkanów w Nysie. Do tej pory nie złożyłem przyrzeczeń, ale jeżdżę tam co jakiś czas na Msze Święte. W każdą ostatnią niedzielę miesiąca jest tam odprawiana Msza Święta w intencji powołań do Trzeciego Zakonu świeckich franciszkanów.
Duchowni w rodzinie
– Brat mojego ojca, Jan Czajka, i jego stryj, Wawrzyniec Czajka, byli księżmi. Miło wspominam zwłaszcza ks. Jana, który przez 42 lata, jako proboszcz i kanonik, posługiwał w parafii Świętych Piotra i Pawła w Zagorzycach Dolnych koło Sędziszowa w Małopolsce.
– Moja siostra stryjeczna Lucyna Czajka – siostra Katarzyna – jest zakonnicą w Zgromadzeniu Córek Bożej Miłości. Obecnie pracuje jako nauczycielka w przedszkolu prowadzonym przez swoje zgromadzenie w Wilkowicach koło Bielska-Białej.
Wspieranie Stowarzyszenia
– Dwadzieścia lat temu, wracając z pracy, znalazłem przed wejściem do mieszkania ulotkę informującą o możliwości wspierania Stowarzyszenia i tak się to zaczęło. Od 2005 roku zgromadziłem wszystkie kalendarze „365 dni z Maryją” i mam prawie 100% wydań „Przymierza z Maryją”, nie mówiąc o innych dewocjonaliach, które otrzymałem: figurce Matki Bożej Fatimskiej czy różańcach, zwłaszcza tym wydanym na 100-lecie Objawień Fatimskich.
Pielgrzymka do Fatimy
– Na 20-lecie swojego wspierania Stowarzyszenia zostałem wylosowany na pielgrzymkę do Fatimy. Byłem z tego powodu bardzo szczęśliwy. W Fatimie podobały mi się szczególnie: plac przed bazyliką, droga krzyżowa, domy, w których mieszkały dzieci fatimskie oraz zamki, kościoły i klasztor templariuszy w Tomar. Miło wspominam również to, że podczas pielgrzymki moja żona wylosowała figurkę Matki Bożej Fatimskiej, która była nagrodą za zakupy zrobione w jednym ze sklepów.
– Bardzo dziękuję za pielgrzymkę i pozdrawiam szczególnie całą naszą grupę oraz panią przewodnik, która opiekowała się nami i przekazała nam bardzo dużo wiadomości.
Oprac. JK
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję serdecznie za przesłany kalendarz i egzemplarze „Przymierza z Maryją”. Czytam je z ochotą i uwagą „od deski do deski”. Artykuły są wartościowe i ciekawe. Życzę dalszej owocnej pracy w tym zakresie. Wasze kalendarze są przepiękne, wspieram datkiem akcję ich rozprowadzania. Życzę wytrwałości w działalności Stowarzyszenia, wspierając ją na ile mogę niemal od początku powstania organizacji, a mam już prawie 90 lat. Niech Boża Opatrzność czuwa nad Wami.
Stanisława ze Śląskiego
Szczęść Boże!
Dziękuję za prowadzenie tak pięknych i potrzebnych akcji katolickich. W miarę moich możliwości wspieram Was w tym pięknym dziele materialnie i duchowo. Życzę Wam, abyście kontynuowali to dzieło jak najdłużej i niech Was Matka Boża Fatimska ma w Swojej opiece i pomaga Wam w tych trudnych dla naszego kraju czasach. Szczęść Wam Boże!
Tadeusz z Małopolski
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Bardzo dziękuję za przesłane pozdrowienia, upominki oraz pozostałe materiały. Ogromnie ucieszyła mnie informacja, że Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi oraz Apostolat Fatimy rozpoczęły kampanię mającą na celu ożywienie kultu św. Antoniego z Padwy. Był on bowiem ukochanym świętym mojej prababci, babci i mamy. Z czasem stał się bardzo bliski i mojemu sercu. Ale nie zawsze tak było. Był taki czas w moim życiu, gdy jako nastolatka miałam do niego wiele żalu. Szczególnie wówczas, gdy widziałam moją ukochaną mamę, stojącą w kościele, pod figurą św. Antoniego i z ufnością modlącą się do niego, a on jej nie pomagał w powrocie do zdrowia i w codziennych troskach. Tak wówczas to widziałam. Przyszedł jednak czas, gdy zrozumiałam, że to obecność tego świętego w życiu mojej mamy sprawiała, że było jej lżej nieść trudy choroby i życia.
Gdy zostałam tercjarką franciszkańską, zapragnęłam, aby w mojej parafii rozwinął się kult św. Antoniego. Żeby wierni mogli z ufnością zawierzać swoje sprawy – często tak bardzo trudne i beznadziejne – Bożemu Cudotwórcy. Aby w ich sercach nigdy nie zaginęła nadzieja Jego wstawiennictwa u Boga i otrzymania skutecznej pomocy. Ta sama nadzieja, jaką żywiła w sercu przez całe życie moja mama. Za każdym razem, gdy wspominam tę historię, to odnoszę wrażenie, graniczące z pewnością, że to sam św. Antoni prowadził mnie w działaniach, które miały rozszerzyć jego kult, na chwałę Bożą, w moim parafialnym kościele. Tu muszę dodać, że zostałam tercjarką w kościele, w którym znajduje się figura św. Antoniego, przed którą tak często modliła się moja mama. I to dzięki Ojcom Franciszkanom z tej świątyni mogłam zaangażować się w ożywienie kultu św. Antoniego w moim kościele parafialnym.
Proszę pozwolić, że poniżej krótko opiszę, jak obecnie przedstawia się ten kult w mojej parafii:
W 2000 roku uroczyście powitaliśmy w naszej parafii relikwie św. Antoniego przybyłe prosto z Padwy. W kościele stanęła figura Świętego, obok której jest umieszczony koszyczek z cytatami z kazań św. Antoniego. Tym samym mogą one stanowić formę modlitwy za wstawiennictwem tego Świętego. W każdy wtorek, po Mszy Świętej, odmawiana jest litania do św. Antoniego z Padwy. Każdego 13 czerwca, gdy Kościół obchodzi jego wspomnienie, w intencjach złożonych przez parafian odprawiana jest Msza z poświęceniem chlebków, które później wierni zabierają do domów. Chlebki mają przypominać o chrześcijańskim obowiązku niesienia pomocy potrzebującym i ubogim. Przy figurze umieszczona jest również kasetka na ofiary, które przekazywane są parafialnej Caritas. Tak zebrane pieniądze służą do organizowania różnorakiej pomocy potrzebującym w naszej parafii.
Pozdrawiam Was serdecznie i ufam, że kampania mająca ożywić kult św. Antoniego z Padwy przyniesie liczne duchowe owoce – o co, z całą gorliwością, będę się modliła! Szczęść Boże!
Mariola – Apostołka Fatimy
Szczęść Boże!
Dziękuję bardzo za wszystkie piękne i wartościowe broszurki. Św. Antoni i św. Józef są moimi szczególnymi patronami, chociaż św. Ojciec Pio i św. Jan Paweł II też są moimi wielkimi orędownikami. Dziękuję za Wasze akcje i piękne publikacje. Ja i moja mamusia (91 lat) chętnie dowiadujemy się z nich dużo o życiu świętych, a modlitwy są piękne. Dlatego z całego serca Wam dziękuję. Bóg zapłać za wszystko, co buduje oraz umacnia moją wiarę i miłość do Pana Boga, Jego Syna i naszej Matki.
Grażyna z Torunia
Szanowny Panie Prezesie!
Bardzo dziękuję za niezmierzone wsparcie duchowe, modlitwy oraz wszystkie przesyłki. Wasze kampanie są bardzo szlachetne i potrzebne. Proszę pozwolić, że dam przykład… W zeszłym roku pewnej rodzinie podarowałam kalendarz Maryjny. Od tej pory jej członkowie zaczęli częściej chodzić do kościoła, a ostatnio nawet jeżdżą na pielgrzymki. Nie jest to jedyna rodzina, bo przekazywałam też „Przymierze z Maryją” – zdarzało się, że zostawiałam je na stoliku w przychodni zdrowia. W każdym „Przymierzu…” można znaleźć bardzo ciekawe i pouczające artykuły oraz nowe modlitwy, za co serdecznie dziękuję!
Czas bardzo szybko upływa, już jesteśmy razem od 2009 roku. Mam nadzieję, że dobry Pan Bóg i Najświętsza Maryja Panna pobłogosławią nam i jeszcze dłuższy czas będziemy razem. Choć niestety muszę przyznać, że ostatnio choroby bardzo nękają mnie i mojego męża… Czasem jest mi bardzo ciężko, ale staram się wytrwale modlić i odzyskuję siły. Modlę się też za Was wszystkich codziennie, wypraszając zdrowie, błogosławieństwo Boże we wszystkim oraz opiekę Matki Bożej. Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkiego co najlepsze – zwłaszcza zdrowia, błogosławieństwa Bożego, opieki Najświętszej Maryi Panny oraz darów Ducha Świętego dla Was wszystkich.
Z Panem Bogiem
Irena z Jastrzębia Zdroju
Szczęść Boże!
Wspieram każdą akcję, którą organizuje Wasze Stowarzyszenie ku czci Pana Jezusa i Matki Najświętszej. Uważam, że są one bardzo potrzebne. Mimo sędziwego wieku, śledzę je na bieżąco. Niech Matuchna Fatimska Wam błogosławi!
Henryk z Tychów
