Czy za to, jak wygląda obecnie promowany i przez wielu przyjmowany model męskości, odpowiada feminizm? Czy kobiety są same sobie winne? Jak zrobić „faceta z faceta”? – oto tylko garść pytań, na które próbowali odpowiedzieć uczestnicy naukowej konferencji Do czego doprowadził feminizm? – obraz współczesnego mężczyzny zorganizowanej przez Koło Myśli Politycznej i Prawnej Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Do dyskusji organizatorzy zaprosili dr Małgorzatę Pawlus z Instytutu Politologii UKSW, Karolinę Dobrowolską z Instytutu Ordo Iuris, Kaję Godek z Fundacja Pro – Prawo do Życia, ks. Grzegorza Śniadocha oraz redaktora portalu PCh24.pl Łukasza Karpiela.
Wnioski płynące z tego, co można było usłyszeć podczas konferencji, niestety nie napawają optymizmem. Zniszczenia spowodowane przez falę feministycznego obłędu są olbrzymie.
Opartej na marksizmie ideologii udało się wbić klin między harmonijnie żyjących – zgodnie z Bożym planem – kobietę i mężczyznę.
Przeciwstawianie oraz konfliktowanie płci prowadzone jest równolegle z lansowaniem przekonania, iż życie jednej musi odbywać się, na podobieństwo pasożyta, kosztem drugiej. Zjawiska te odcisnęły trudno usuwalne piętno na życiu społecznym.
Najbrutalniejszym przejawem konsekwencji dawania wiary w feministyczny bełkot jest upowszechnienie się haniebnego procederu aborcji. Bez oglądania się na politycznie poprawną cenzurę, trzeba powiedzieć wprost: przemysłowe mordowanie nienarodzonych to w ogromnej mierze zasługa feministek. Na ten tak często pomijany aspekt feministycznego „dziedzictwa” zwróciła uwagę obrończyni życia Kaja Godek.
Grzech zaniedbania obciąża także pokolenia mężczyzn, którzy bywają inspiratorami dla morderczych planów skierowanych przeciwko życiu dzieci nienarodzonych.
Wśród poruszonych aspektów znalazły się także i te dotyczące mody – już tylko z nazwy – męskiej. Dlaczego tylko z nazwy? By to zrozumieć, należy nieco bardziej przyjrzeć się temu, w co ubierają się głównie młodzi mężczyźni. Wąskie spodnie zwane rurkami, obcisłe podkoszulki, teczki i torby przypominające do złudzenia damskie, ba, dostrzeżemy nawet i ślady makijażu. Całość uzupełnia fikuśna fryzura z masą utrwalaczy na głowie właściciela.
Jak jednak ma ubierać się mężczyzna, który ucieka od odpowiedzialności i boi się wyłącznie o swoje „zwichrowane” ego, o którym może godzinami rozprawiać… Taki oto sentymentalny i rozedrgany wewnętrznie „Piotruś Pan”, skoncentrowany na realizacji własnych potrzeb, zapełnia współczesne ulice.
Feministyczny walec zrobił swoje. Obecnie rewolucja wkroczyła w kolejny etap. Jest nim ideologia gender, polegająca na uznaniu faktu bycia kobietą lub mężczyzną za wybór. Mało kto zwraca uwagę na śmiertelne niemal zagrożenie płynące z przyjęcia tego obłędnego punktu widzenia. Tak właśnie – śmiertelnego!
– Jeśli mogę być kobietą lub mężczyzną, to kim tak naprawdę jestem? – może zapytać ofiara genderowej propagandy. Zamęt wywołany takimi pytaniami i rozterkami może doprowadzić na skraj samobójstwa…
Przejawy ideologii feministycznej genderowej z pewnością nie upowszechniałyby się z tak niszczącą siłą, gdyby nie wsparcie płynące ze strony instytucji międzynarodowych i europejskich. Szczególnie mocno w proceder upowszechniania genderowych wytycznych oraz ich wdrażania w życie polityczne i społeczne zaangażowane są Unia Europejska oraz podległe jej instytucje. Co rusz słyszymy o kolejnych raportach tworzonych przez lewicowo usposobionych eurokratów, których efektem ma być wyrugowanie resztek tradycyjnego porządku. Głównymi celami, w które wymierzone są zatrute strzały gender ideology, są kraje takie jak Polska, gdzie rewolucja dokonała stosunkowo najmniejszych zniszczeń. Za instytucjami tymi stoi nie tylko władza polityczna, ale nade wszystko olbrzymie środki finansowe. Dlatego też owo feministyczno‑genderowe larum jest tak dobrze słyszalne, o czym między innymi mówiła Karolina Dobrowolska z Ordo Iuris.
Jednym z przyczółków ogłaszających kapitulację wobec nadciągających hord koryfeuszy politycznej poprawności, jest język. Wszelkiej maści pojawiające się w nim potworki językowe w stylu ministry, teolożki, politolożki itp. są dowodem na postępującą feminizację języka. Część z tzw. postępowych środowisk idzie dalej, pytając o „płeć Boga”… A stąd już bardzo blisko do bluźnierstwa.
Droga została wytyczona – feminizm, genderyzm. Można zapytać, co dalej, bo wrogowie chrześcijańskiej cywilizacji z pewnością na tym nie poprzestaną… Cała nasza nadzieja w Bożym Miłosierdziu i Niepokalanym Sercu Najświętszej Maryi Panny!
Wielki Post, Wielki Tydzień, Wielka Noc… Ten numer naszego pisma obejmuje czasowo jakże wielkie wydarzenia. Zatem pragniemy w temacie głównym odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie naszego Pana są Jego najwspanialszymi dla nas darami i dlaczego były niezbędne, byśmy mogli zbawić nasze dusze.
Dzisiaj prezentujemy Państwu sylwetkę pana Zdzisława Czajki, który wspiera Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi od 2004 roku, a od 2008 roku należy do Apostolatu Fatimy. W listopadzie ubiegłego roku wziął udział w pielgrzymce Apostolatu do Sanktuarium Matki Bożej w Fatimie. Oto co nam o sobie opowiedział…
– Urodziłem się w Leżajsku na Podkarpaciu, a ochrzczony zostałem przez ks. Józefa Węgłowskiego w parafii pw. św. Józefa w Tarnawcu koło Leżajska. Potem wyjechałem z rodzicami, Władysławem i Reginą, na Opolszczyznę. Zamieszkaliśmy w Myszowicach, a należeliśmy do parafii pw. Świętej Trójcy w Korfantowie. W dzieciństwie byłem ministrantem i służyłem do Mszy Świętej w małej kapliczce w Myszowicach.
Zaangażowanie w życie Kościoła
– Po zawarciu małżeństwa przeprowadziłem się do swojej obecnej parafii pw. św. Marcina Biskupa w Jasienicy Dolnej, choć uczęszczam do kościoła filialnego pw. św. Mateusza w Mańkowicach. Przez kilka lat należałem wraz z żoną do Żywego Różańca, który teraz już niestety u nas nie istnieje. Poza tym przez 12 lat śpiewałem w chórze parafialnym.
– Kiedyś dostałem od mojego kolegi album poświęcony położonemu niedaleko od Mańkowic Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej na Szwedzkiej Górce. Nazwa Szwedzka Górka jest związana w obecnością na tych terenach w czasie wojny trzydziestoletniej wojsk szwedzkich. W czasach PRL-u jeździłem tam na coroczną Mszę Świętą z okazji tzw. dnia ludowego.
Obecnie w drugi dzień Zielonych Świątek odbywa się tam Zjazd Rolników.
– Od kilku lat sympatyzuję z Trzecim Zakonem ojców franciszkanów w Nysie. Do tej pory nie złożyłem przyrzeczeń, ale jeżdżę tam co jakiś czas na Msze Święte. W każdą ostatnią niedzielę miesiąca jest tam odprawiana Msza Święta w intencji powołań do Trzeciego Zakonu świeckich franciszkanów.
Duchowni w rodzinie
– Brat mojego ojca, Jan Czajka, i jego stryj, Wawrzyniec Czajka, byli księżmi. Miło wspominam zwłaszcza ks. Jana, który przez 42 lata, jako proboszcz i kanonik, posługiwał w parafii Świętych Piotra i Pawła w Zagorzycach Dolnych koło Sędziszowa w Małopolsce.
– Moja siostra stryjeczna Lucyna Czajka – siostra Katarzyna – jest zakonnicą w Zgromadzeniu Córek Bożej Miłości. Obecnie pracuje jako nauczycielka w przedszkolu prowadzonym przez swoje zgromadzenie w Wilkowicach koło Bielska-Białej.
Wspieranie Stowarzyszenia
– Dwadzieścia lat temu, wracając z pracy, znalazłem przed wejściem do mieszkania ulotkę informującą o możliwości wspierania Stowarzyszenia i tak się to zaczęło. Od 2005 roku zgromadziłem wszystkie kalendarze „365 dni z Maryją” i mam prawie 100% wydań „Przymierza z Maryją”, nie mówiąc o innych dewocjonaliach, które otrzymałem: figurce Matki Bożej Fatimskiej czy różańcach, zwłaszcza tym wydanym na 100-lecie Objawień Fatimskich.
Pielgrzymka do Fatimy
– Na 20-lecie swojego wspierania Stowarzyszenia zostałem wylosowany na pielgrzymkę do Fatimy. Byłem z tego powodu bardzo szczęśliwy. W Fatimie podobały mi się szczególnie: plac przed bazyliką, droga krzyżowa, domy, w których mieszkały dzieci fatimskie oraz zamki, kościoły i klasztor templariuszy w Tomar. Miło wspominam również to, że podczas pielgrzymki moja żona wylosowała figurkę Matki Bożej Fatimskiej, która była nagrodą za zakupy zrobione w jednym ze sklepów.
– Bardzo dziękuję za pielgrzymkę i pozdrawiam szczególnie całą naszą grupę oraz panią przewodnik, która opiekowała się nami i przekazała nam bardzo dużo wiadomości.
Oprac. JK
Szanowna Redakcjo!
Dziękuję serdecznie za przesłany kalendarz i egzemplarze „Przymierza z Maryją”. Czytam je z ochotą i uwagą „od deski do deski”. Artykuły są wartościowe i ciekawe. Życzę dalszej owocnej pracy w tym zakresie. Wasze kalendarze są przepiękne, wspieram datkiem akcję ich rozprowadzania. Życzę wytrwałości w działalności Stowarzyszenia, wspierając ją na ile mogę niemal od początku powstania organizacji, a mam już prawie 90 lat. Niech Boża Opatrzność czuwa nad Wami.
Stanisława ze Śląskiego
Szczęść Boże!
Dziękuję za prowadzenie tak pięknych i potrzebnych akcji katolickich. W miarę moich możliwości wspieram Was w tym pięknym dziele materialnie i duchowo. Życzę Wam, abyście kontynuowali to dzieło jak najdłużej i niech Was Matka Boża Fatimska ma w Swojej opiece i pomaga Wam w tych trudnych dla naszego kraju czasach. Szczęść Wam Boże!
Tadeusz z Małopolski
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Bardzo dziękuję za przesłane pozdrowienia, upominki oraz pozostałe materiały. Ogromnie ucieszyła mnie informacja, że Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi oraz Apostolat Fatimy rozpoczęły kampanię mającą na celu ożywienie kultu św. Antoniego z Padwy. Był on bowiem ukochanym świętym mojej prababci, babci i mamy. Z czasem stał się bardzo bliski i mojemu sercu. Ale nie zawsze tak było. Był taki czas w moim życiu, gdy jako nastolatka miałam do niego wiele żalu. Szczególnie wówczas, gdy widziałam moją ukochaną mamę, stojącą w kościele, pod figurą św. Antoniego i z ufnością modlącą się do niego, a on jej nie pomagał w powrocie do zdrowia i w codziennych troskach. Tak wówczas to widziałam. Przyszedł jednak czas, gdy zrozumiałam, że to obecność tego świętego w życiu mojej mamy sprawiała, że było jej lżej nieść trudy choroby i życia.
Gdy zostałam tercjarką franciszkańską, zapragnęłam, aby w mojej parafii rozwinął się kult św. Antoniego. Żeby wierni mogli z ufnością zawierzać swoje sprawy – często tak bardzo trudne i beznadziejne – Bożemu Cudotwórcy. Aby w ich sercach nigdy nie zaginęła nadzieja Jego wstawiennictwa u Boga i otrzymania skutecznej pomocy. Ta sama nadzieja, jaką żywiła w sercu przez całe życie moja mama. Za każdym razem, gdy wspominam tę historię, to odnoszę wrażenie, graniczące z pewnością, że to sam św. Antoni prowadził mnie w działaniach, które miały rozszerzyć jego kult, na chwałę Bożą, w moim parafialnym kościele. Tu muszę dodać, że zostałam tercjarką w kościele, w którym znajduje się figura św. Antoniego, przed którą tak często modliła się moja mama. I to dzięki Ojcom Franciszkanom z tej świątyni mogłam zaangażować się w ożywienie kultu św. Antoniego w moim kościele parafialnym.
Proszę pozwolić, że poniżej krótko opiszę, jak obecnie przedstawia się ten kult w mojej parafii:
W 2000 roku uroczyście powitaliśmy w naszej parafii relikwie św. Antoniego przybyłe prosto z Padwy. W kościele stanęła figura Świętego, obok której jest umieszczony koszyczek z cytatami z kazań św. Antoniego. Tym samym mogą one stanowić formę modlitwy za wstawiennictwem tego Świętego. W każdy wtorek, po Mszy Świętej, odmawiana jest litania do św. Antoniego z Padwy. Każdego 13 czerwca, gdy Kościół obchodzi jego wspomnienie, w intencjach złożonych przez parafian odprawiana jest Msza z poświęceniem chlebków, które później wierni zabierają do domów. Chlebki mają przypominać o chrześcijańskim obowiązku niesienia pomocy potrzebującym i ubogim. Przy figurze umieszczona jest również kasetka na ofiary, które przekazywane są parafialnej Caritas. Tak zebrane pieniądze służą do organizowania różnorakiej pomocy potrzebującym w naszej parafii.
Pozdrawiam Was serdecznie i ufam, że kampania mająca ożywić kult św. Antoniego z Padwy przyniesie liczne duchowe owoce – o co, z całą gorliwością, będę się modliła! Szczęść Boże!
Mariola – Apostołka Fatimy
Szczęść Boże!
Dziękuję bardzo za wszystkie piękne i wartościowe broszurki. Św. Antoni i św. Józef są moimi szczególnymi patronami, chociaż św. Ojciec Pio i św. Jan Paweł II też są moimi wielkimi orędownikami. Dziękuję za Wasze akcje i piękne publikacje. Ja i moja mamusia (91 lat) chętnie dowiadujemy się z nich dużo o życiu świętych, a modlitwy są piękne. Dlatego z całego serca Wam dziękuję. Bóg zapłać za wszystko, co buduje oraz umacnia moją wiarę i miłość do Pana Boga, Jego Syna i naszej Matki.
Grażyna z Torunia
Szanowny Panie Prezesie!
Bardzo dziękuję za niezmierzone wsparcie duchowe, modlitwy oraz wszystkie przesyłki. Wasze kampanie są bardzo szlachetne i potrzebne. Proszę pozwolić, że dam przykład… W zeszłym roku pewnej rodzinie podarowałam kalendarz Maryjny. Od tej pory jej członkowie zaczęli częściej chodzić do kościoła, a ostatnio nawet jeżdżą na pielgrzymki. Nie jest to jedyna rodzina, bo przekazywałam też „Przymierze z Maryją” – zdarzało się, że zostawiałam je na stoliku w przychodni zdrowia. W każdym „Przymierzu…” można znaleźć bardzo ciekawe i pouczające artykuły oraz nowe modlitwy, za co serdecznie dziękuję!
Czas bardzo szybko upływa, już jesteśmy razem od 2009 roku. Mam nadzieję, że dobry Pan Bóg i Najświętsza Maryja Panna pobłogosławią nam i jeszcze dłuższy czas będziemy razem. Choć niestety muszę przyznać, że ostatnio choroby bardzo nękają mnie i mojego męża… Czasem jest mi bardzo ciężko, ale staram się wytrwale modlić i odzyskuję siły. Modlę się też za Was wszystkich codziennie, wypraszając zdrowie, błogosławieństwo Boże we wszystkim oraz opiekę Matki Bożej. Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkiego co najlepsze – zwłaszcza zdrowia, błogosławieństwa Bożego, opieki Najświętszej Maryi Panny oraz darów Ducha Świętego dla Was wszystkich.
Z Panem Bogiem
Irena z Jastrzębia Zdroju
Szczęść Boże!
Wspieram każdą akcję, którą organizuje Wasze Stowarzyszenie ku czci Pana Jezusa i Matki Najświętszej. Uważam, że są one bardzo potrzebne. Mimo sędziwego wieku, śledzę je na bieżąco. Niech Matuchna Fatimska Wam błogosławi!
Henryk z Tychów
