Rodzina
 
Zanim przyjdzie zgorszenie...
Ks. Zygmunt Skarżyński pod koniec XIX wieku w książeczce Listy do Olesia o wykształceniu wewnętrznym, zwracając się we wstępie do rodziców chłopców, do których adresowany był jego podręcznik, przypomniał o obowiązkach i odpowiedzialności przed Bogiem katolickich wychowawców. Przypomniał jak ważną rolę otrzymali oni od Stwórcy, jaką władzą dysponują i jak wiele zależy od nich w tej walce o dusze. Żaden rodzic nie może przejść obojętnie wobec zgorszeń, na które wcześniej czy później wystawione zostanie jego dziecko. Słowa ks. Skarżyńskiego nie straciły nic ze swej aktualności.

Na każdego literalnie z nas, prędzej czy szczęściem później, przychodzą niemniej straszne, choć zapowiedziane zgorszenia. Nadchodzi dzień, w którym niewinna, czysta dotąd dusza, spotyka się z czynami i słowami ujemnymi, nie mówię już występnymi w otaczającej ją atmosferze. Spotyka się z praktycznym zaprzeczeniem tego, co dotąd czciła i kochała, czego się bardzo lękała i nie przypuszczając nawet, że mogą istnieć podobne sprawy i ludzie, z którymi aż nadto potem w życiu oswoić jej się przychodzi. Pierwsza ta chwila walki, najczęściej przed okiem ludzkim zakryta, ciągnie się przez życie całe, a kończy się chwalebnym zwycięstwem przy śmierci lub straszną piekielną przegraną. 

Od przygotowania umysłu i serca do tych pierwszych zapasów, ściśle zależy ostatni rezultat tak zwanej walki życiowej. 

Ludzie pospolici, nazywają ten period czasu w życiu młodzieńczym dosyć względnie, a nawet grzecznie: „rozglądaniem się w świecie”. Na ile łaskawym jest świat w określeniach tego czasu, na tyle lekkomyślnym w traktowaniu tych spraw ważnych i doniosłych, czego dowodem, że w społeczeństwie, pośród synów Waszych, spotykamy wielką liczbę młodzieńców, co nie doszedłszy pełnoletniości nawet w tym czasie „rozglądania się” stracili wszystko co święte, szlachetne, moralne i Boże. Na dalsze dni życia swego mają już tylko serce zepsute, umysł błędny, wolę słabą, siły żywotne zmarnowane, a przy tym często bardzo i kieszeń pustą, idą przez życie siejąc zgorszenie, zarażając wyziewami swej nędzy moralnej powietrze, w którym żyć muszą ci, co od nich zależą albo z nimi związani na całe życie.

Nie znam boleśniejszej tragedii, dla opisania której potrzeba siły Dantego pióra, nad te mroczne dni, w których niewinna młoda duszyczka spotyka się w życiu po raz pierwszy z zaprzeczeniem świętej niewinności, prawdy i szlachetności.

Nam, spowiednikom wierzcie! My więcej i głębiej czytamy w sercach waszych dzieci, niż to Wam rodzice, przystępnem jest. Z jakim nieopisanym szczęściem i tryumfem witamy dostrzeżoną przewagę dobrego przy łasce Bożej, w duszach Waszych dzieci. A zarazem z jaką boleścią i śmiertelną trwogą smutną przewagę złego w duszy zaznaczamy.

Niestety bardzo mało rodziców zastanawia się nad tym najważniejszym okresem życia ich dzieci, który notabene, sami przechodzić w życiu musieli. Dla wielu czas ów przechodzi niepostrzeżenie, aż dopiero smutne objawy zepsucia i złych skłonności dzieci niepokoić zaczynają. Są jeszcze błogosławione matki, które macierzyńskim instynktem przeczuwają, co się dzieje w uczuciach i sercach ich dzieci, dwojąc modlitwę o łaski siłę i pomoc duchową dla nich od Boga, usilnie proszą Niepokalaną Dziewicę. Niech każdy dobrej woli czytający te słowa, przypomni sobie wspomniany okres swego młodzieńczego życia (…) Kto dokładną analizę w sercu przedsięwziął, jako sumienny człowiek przyzna, że tylko z pośrodka koła lekkomyślnej młodzieży i kolegów, zwykłych poświęcać z brawurą wszystko dla jednej chwili szału lub namiętności, wyrywał go zupełnie lub powstrzymywał od nadużycia, zmniejszył wreszcie wpływ i siłę takowych jedynie Bóg, o ile przez wiarę w sercu jeszcze panował.

Fragmenty książki ks. Zygmunta Skarżyńskiego, Listy do Olesia o wykształceniu wewnętrznym, Warszawa 1891, s. 20-22.


NAJNOWSZE WYDANIE:
Budzimy sumienia Polaków!
Obchodzimy właśnie piękny jubileusz… 25 lat temu w Krakowie grupa młodych katolików powołała do życia Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi, by wzorem swego patrona budzić uśpione sumienia Polaków – wzywać do nawrócenia, dbać o duchowe dobro kraju i pielęgnować tradycyjną pobożność.

UWAGA!
Przymierze z Maryją
WYSYŁAMY
BEZPŁATNIE!
 
Pielgrzymka do Fatimy - Maryja nas zaprasza!
Agnieszka Kowalska

Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem (Koh 3,1). Po raz kolejny mogłam się o tym przekonać, kiedy dostałam możliwość towarzyszenia jako opiekun naszym Przyjaciołom – Apostołom Fatimy w pielgrzymce do miejsc, gdzie Matka Boża objawiła się trojgu pastuszkom.

 

Odkąd pamiętam, maj gra melodię „łąk umajonych”. Wszystko dzięki mojemu tacie, który od najmłodszych lat zabierał mnie na nabożeństwa majowe. Uczciwie trzeba przyznać, że z biegiem lat, wśród natłoku codziennych spraw i zmartwień, zdarza się zaniedbywać w sprawach Nieba, ale Matka Najświętsza o swoich dzieciach nie zapomina nigdy. Najlepszy dowód stanowi dla mnie ta możliwość, by miesiąc po ślubie móc razem z mężem zawierzyć nasze małżeństwo i rodzinę bezpośrednio Fatimskiej Pani.


Jestem przekonana, że choć nasza grupa pielgrzymów została wyłoniona na drodze losowania, nikt z nas nie znalazł się tutaj przypadkiem. I tak z sercami przepełnionymi wdzięcznością za ten niespodziewany dar, o trzeciej nad ranem 16 maja 2024 roku wyruszyliśmy w podróż do miejsca, gdzie Niebo dotknęło ziemi.


Fatima przywitała nas pochmurnym niebem i deszczem. Nie popsuło nam to bynajmniej radości z faktu, że dotarliśmy do naszej ukochanej Matki. Co ciekawe podobna pogoda towarzyszyła nam w ciągu całego wyjazdu. Szare i posępne poranki zamieniały się w słoneczne, ciepłe popołudnia. Całkiem jak w życiu, kiedy co dzień splatają się chwile radosne i smutne.


Po pierwsze: Fatima


Każdy dzień rozpoczynaliśmy od Mszy Świętej w Kaplicy Objawień, a kończyliśmy wspólnym Różańcem i procesją z figurą Matki Bożej. Niesamowity był to widok na wielki plac wypełniony modlitwą i śpiewem tysięcy ludzi, rozświetlony światłem tysięcy świec.


Jeden dzień naszej pielgrzymki poświęciliśmy, by poznać miejsca i historię związaną z objawieniami. Odwiedziliśmy muzeum, w którym przechowywane są wota ofiarowane w podzięce Matce Bożej. Przeszliśmy Drogę Krzyżową, wędrując ścieżkami, którymi chodzili Łucja, Hiacynta i Franciszek. Zobaczyliśmy miejsca, w których mieszkali. Mogliśmy wyobrazić sobie, jak wyglądało ich codzienne życie. Zwiedziliśmy również przepiękną bazylikę Matki Bożej Różańcowej, gdzie pochowani są pastuszkowie z Fatimy. Niestety, majestat tego miejsca objawień niszczy brzydota wybudowanej naprzeciwko bazyliki poświęconej Trójcy Przenajświętszej…


Po drugie: zachwyt


Pielgrzymka do Fatimy, oprócz uczty dla duszy, była okazją do zobaczenia perełek architektury portugalskiej. Klasztor hieronimitów w Lizbonie, zamek templariuszy w Tomar, klasztor cystersów w Alcobaça, klasztor Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha… aż trudno uwierzyć, że te majestatyczne budowle zostały zbudowane przez ludzi, którzy do dyspozycji mieli tylko „sznurek i młotek”. Przez, zdawałoby się, zwykłe mury tchnie duch ad maiorem Dei gloriam i przypomina o czasach, kiedy ludzie w większości potrafili wyrzec się korzyści dla siebie, bo wiedzieli, po co i dla Kogo na tym świecie żyją. Może jeszcze wrócą czasy dzieł Bogu na chwałę i ludziom na pożytek…


W czasie pielgrzymowania mieliśmy także okazję odwiedzić małe, urocze miasteczko Obidos. Pełne wąskich uliczek, białych domów, gdzie czas płynie zdecydowanie wolniej i przypomina o tym, jak ważne jest dobre przeżywanie tu i teraz. Ogromne wrażenie zrobiła też na nas pięknie położona nadmorska miejscowość Nazaré, z przepiękną plażą i oceanem, którego ogrom jednocześnie przeraża i zachwyca. Tutaj także znajduje się najstarsze portugalskie sanktuarium Maryjne, gdzie przechowywana jest figurka Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą – jak głoszą legendy – wyrzeźbił sam św. Józef!


Po trzecie: ludzie


Jednak te wszystkie miejsca, widoki, przeżycia nie byłyby takie same, gdyby nie towarzystwo. Wielką wartością było dla mnie poznanie naszych drogich Apostołów. Nieoceniona była również rola pani pilot, która swoimi barwnymi opowieściami ożywiała wszystkie odwiedzane przez nas miejsca.


Z dalekiej Fatimy…


To były cztery dni wypełnione modlitwą, zwiedzaniem, rozmowami… Intensywne, ale warte włożonego wysiłku. Odwiedzenie miejsca, do którego z Nieba osobiście przybyła Matka Najświętsza, to wielki przywilej i łaska. Nie można jednak zapominać, że najważniejsza jest prośba, którą kieruje Ona codziennie do każdego z nas – by chwycić za różaniec i zapraszać Ją do naszych zwyczajnych spraw i obowiązków!


Listy od Przyjaciół
 
Listy

Szanowna Redakcjo!

Dziękuję za wszystkie „Przymierza z Maryją”. To jest moja lektura, na którą czekam i którą czytam „od deski do deski”. Wciąż odnajduję w niej coś nowego i pożytecznego. Składam serdeczne podziękowania i życzę całej Redakcji dużo zdrowia i wytrwałości w tym, co robicie. Jest to dla wielu ludzi olbrzymim wsparciem!

Anna z Podkarpacia

 

 

Szczęść Boże!

Bardzo szlachetna i potrzebna jest Wasza kampania poświęcona Matce Bożej Rozwiązującej Węzły. Różne węzły-problemy dotykają bardzo wielu Polaków. Jestem również zaniepokojony, że coraz więcej dzieci i młodzieży zmaga się z depresją i zaburzeniami lękowymi, jak również z wszelkimi uzależnieniami, czy to od alkoholu, czy innych używek. To bardzo niepokojące, gdyż problem ten nasila się i jest bardzo trudny do rozwiązania. Myślę jednak, że uda się rozwiązać większość węzłów za sprawą Matki Najświętszej.

Wojciech z Buska-Zdroju

 

 

Szanowny Panie Prezesie!

Na Pana ręce składam najserdeczniejsze podziękowania za nadesłane mi piękne i budujące życzenia urodzinowe. Pamiętam w moich modlitwach zanoszonych do Bożej Opatrzności o wszystkich pracownikach Stowarzyszenia na czele z Panem. Modlę się o Boże błogosławieństwo w życiu osobistym i zawodowym.

Zofia z Mielca

 

 

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Jako Apostołka Fatimy, na temat kampanii „Maryja rozwiąże każdy Twój problem” wypowiadam się z wielką ufnością do Matki Bożej, która pomoże rozwiązać każdy problem, gdy Ją o to prosimy. Wierzę w to głęboko. Jestem wzruszona, gdy czytam, jakie ludzie mają ciężkie sytuacje życiowe. Szanowny Panie Prezesie! Serdecznie dziękuję za wielkie dzieła, jakie tworzycie w Waszym Stowarzyszeniu. Dziękuję za poświęcony piękny obrazek, za książeczkę Maryjo, rozwiąż nasze węzły!, kartę, na której zapisałam problemy rodzinne. W modlitwie polecam Bogu i Matce Najświętszej całe Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi. Szczęść Wam Boże na dalsze lata. Z Panem Bogiem!

Irena z Bielska-Białej

 

 

Szczęść Boże!

Serdecznie dziękuję za przesłanie książki Św. Rita z Cascii. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Już czytamy, modlimy się. Za jej wstawiennictwem wypraszamy potrzebne łaski i opiekę nad rodziną i naszą Ojczyzną. Co roku pielgrzymujemy z parafii do sanktuarium w Nowym Sączu. Od dawna modlę się codziennie, aby za jej wstawiennictwem otrzymać łaski nieraz w trudnych sytuacjach. Życzę Wam błogosławieństwa Bożego i obfitych łask w działalności. Szczęść Wam Boże!

Józefa z Małopolskiego