Jedna z naszych Czytelniczek zmaga się z problemem rodzinnym: Jestem matką 33-letniego syna, co do którego mam podejrzenie, że jest opętany. Kiedyś już miałam z nim problemy i nieświadomie powierzyłam go opiece zmarłego wujka męża. Był on ponoć dobrym człowiekiem, ale popełnił samobójstwo. Później miałam z synem coraz większe problemy. Teraz wiem, że on jest alkoholikiem. Gdy odmawiam nowennę w jego intencji, pod wpływem alkoholu wyzywa mnie. Gdy patrzę mu w oczy, wiem, że nie są to oczy mojego dziecka. Gdy kontynuuję modlitwę, to na pewien czas wszystko ustaje. Później jednak znów się zaczyna piekło… Jak mogę pomóc synowi?

Przede wszystkim należy stwierdzić, że serce człowieka nie jest duchową próżnią: albo jest mieszkaniem Boga, albo – szatana. Stąd też człowiek ochrzczony mający na sumieniu nieodpuszczony grzech ciężki jest mieszkaniem szatana, który tak długo, jak trwa taki stan, ma na niego większy wpływ, niż gdy człowiek żyje w przyjaźni z Bogiem. Niemniej, nawet życie w stanie łaski uświęcającej nie oznacza, że człowiek nie może doświadczać ataków, dręczeń czy pokus ze strony złego ducha, co najlepiej potwierdza nam życie świętych.

Odnosząc się do postawionego tutaj problemu, chciałbym zaznaczyć, że opętanie jest szczególną formą manifestacji szatana, do której zły duch w jakiś sposób jest zmuszony, gdyż on nie chce się ujawniać. Dla niego najlepszymi warunkami są te, gdy ktoś całe lata żyje w grzechach ciężkich, ale w oczach innych uchodzi za „porządnego człowieka”, ponieważ wtedy niewielu od takiego „porządnego człowieka” będzie wymagać nawrócenia.

Nie umiem odpowiedzieć na pytanie, czy powierzenie syna zmarłemu wujkowi męża może mieć jakiś większy związek z tym, co się obecnie dzieje w życiu Pani syna, natomiast równie prawdopodobne jest co innego (podkreślam, że to hipotetyczna sytuacja): zanim powierzyła Pani swoje dziecko wujkowi, już miała z nim Pani problemy, więc zakładam, że musiało tu chodzić o jakieś negatywne zachowania, które musimy nazwać grzechem. Jeżeli te problemy trwały dłuższy czas, to i dłuższy czas syn musiał trwać w grzechu. Być może w tym czasie przystępował do spowiedzi, które mogły być odprawione świętokradzko, potem świętokradzko przyjmował Komunię itd. Jeżeliby tak było, to nieporównywalnie gorsze są takie świętokradztwa (robione świadomie!) niż powierzenie dziecka wujkowi męża (nawet z takim życiorysem).

To właśnie świętokradztwa są najgorszymi grzechami z trzech względów: po pierwsze, są występkami przeciw świętości Boga; po drugie – bardzo otwierają na działania demonów (z opętaniem włącznie); po trzecie – są dla otoczenia niezauważalne. Kiedy więc człowiek żyje całymi latami w świętokradztwach, staje się łatwym łupem szatana i bardzo łatwo może wejść na drogę innych uzależnień, które – ze względu na mocne osadzenie się szatana we wnętrzu człowieka – będą miały silniejszy charakter i dużo trudniej będzie z nich wyjść…

Wszystko to, co napisałem powyżej, jest oczywiście pewnym prawdopodobnym scenariuszem, który mógł mieć miejsce w tym przypadku, ale równie dobrze mogło być inaczej. Pewne jest to, że trwanie w alkoholizmie jest grzechem (wszak pijacy nie odziedziczą Królestwa Bożego – jak pisze św. Paweł), a więc jest to stan permanentnego otwarcia drzwi serca dla szatana. Niewykluczone jest też opętanie, ale tutaj już należałoby się zwrócić do egzorcysty. Niemniej, egzorcyzm nic nie da, jeśli człowiek nie będzie miał woli zerwania z grzechem. Dlatego sądzę, że w pierwszej kolejności należy się modlić wytrwale o nawrócenie syna, o to, by uznał swoje grzechy, żałował za nie, podjął mocne postanowienie poprawy, odprawił dobrą spowiedź, bo dopiero to może być początkiem do pełnego uzdrowienia duszy. Oczywiście dobrze jest też spróbować nakłonić syna do podjęcia terapii odwykowej.

Proszę także nie zapominać o słowach Pana Jezusa, że niektóre rodzaje złych duchów można wyrzucić tylko modlitwą i postem.

Do podejmowania tych praktyk pokutnych w intencji syna szczególne zachęcam w łączności z Ofiarą Mszy Świętej. Jak nas uczy Sobór Trydencki: (…) W Boskiej Ofierze, dokonującej się we Mszy Świętej jest obecny i w sposób bezkrwawy ofiarowany ten sam Chrystus, który na ołtarzu Krzyża „ofiarował samego siebie” w sposób krwawy, przeto naucza św. Sobór, że ofiara ta jest prawdziwie przebłagalna. Przez nią bowiem, kiedy przystępujemy do Boga ze szczerym sercem i prawdziwą wiarą, z bojaźnią i ze czcią, skruszeni i pokutujący, „otrzymujemy Miłosierdzie i znajdujemy łaskę w stosownej chwili”. Tą ofiarą Pan przebłagany, udzielając łaski i daru pokuty, odpuszcza przestępstwa i grzechy, nawet bardzo wielkie. Jedna przecież i ta sama jest Hostia, jeden i ten sam poprzez posługę kapłanów Składający ofiarę, który wówczas ofiarował samego Siebie na Krzyżu, tylko sposób ofiarowania jest inny (…). Dlatego też słusznie bywa ofiarowana nie tylko za grzechy, kary, zadośćuczynienia i inne potrzeby wiernych żyjących…

Proszę nie tracić nadziei, dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.